ලෝකය (බුදු දහමට අනුව)

ලොවෙහි සෑම දෙයක්ම ක්‍රියාකරනුයේ ඉතා සංකීර්ණ නීති පද්ධතියක් මතය. ස්වභාව ධර්මයේ නීති විරෝධීව සිදුවන දෙයක් නැත. හේතූන්ගේ සමායෝජනයෙන් (එකතුවෙන්) යම් දෙයක් සිදුවනු විනා අකාස්මිකව (ඉබේ) යමක් සිදුනොවේ. හේතු-ඵල ධර්මයන්ගේ බල පැවැත්වීමෙන් ලෝකයේ සහ සත්ත්වයාගේ සම්භවය වේ. පටිච්ච සමුප්පාදය වශයෙන් හැම බෞද්ධයෙකුම වගේ දන්නා හේතු-ඵල දහම සත්ත්වයාගේ පරිණාමය විග්‍රහකර දක්වන්නේ පමණක් නොව ද්‍රව්‍යාත්මික ලෝකයක් යථාර්තයෙන් විග්‍රහ කොට දක්වන්නකි. පටිච්ච සමූප්පාදය තේරුම්ගැනීම යනු පුද්ගලයා ද ලෝකයෙහි අන්තර්ගත ක්‍රියා රටාවේම සිද්ධියක් ලෙස දැකීමයි. තමා වෙනමත් ලෝකය වෙනමත් ගෙන තමාට උරුම ලෝකයක් ගැන අරගල නොකරන්නේ මේ අවබෝධය ඇතිවීමෙනි.
නියාම ධර්ම වශයෙන් බුදු දහමෙහි හදුන්වා දෙන නීතිමාලාවක් හැදෑරීම සිත්ගන්නා සුලුය. එය ඉගෙනුම ඉතා ප්‍රයෝජනවත්වේ. වෘක්ෂ ලතාවක් ගැන මොහොතක් සිතන්න. අඹ ගස කිසි දිනක දොඩම් හෝ ජම්බු ඵලයක් ඇති නොකරයි. නමුත් එසේ වන්නේ ඇයි දැයි කෙනෙකු ඇසුවහොත් එය ‘පිස්සු‘ කථාවක් එසේ නැතිනම් තේරුමක් නැති ප්‍රශ්නයක් හැටියට සිතා නිශ්ශබ්ද වෙයි. නමුත් එය තුළ නියාමයක් සැගවී තිබෙන බව නොසිතයි.
නාචින්තයන්තෝ පුරිසො විශේෂමධ ගච්චති
සිතන්නේ නැති පුරුෂයා විශේෂයකට පත් නොවේ, යනුවෙන් බුදුරජාණන් වහන්සේ යමක් ගැඹුරින් සිතීම ප්‍රයෝජනයක් බව පෙන්වා දී ඇත.
ඇපල් ගෙඩියක් බිම වැටීමේ සිද්ධියේ දී ‘ඇපල් බිම වැටෙන්නේ ඇයි?‘ යන චින්තනය ඔස්සේ යමින් ගුරුත්වාකර්ෂණය පෙන්වා දීමට අයිසැක් නිව්ටන් සමත්වූ බව මෙහිදී සිහිපත් කිරීම වටී.
ගස්වැල්වල මේ ක්‍රමානුකූලතාවය වැඩීම, ප්‍රචාරණය(බෝවීම) ආදී සංසිද්ධීන් එක්තරා රටාවකට සිදුවන්නේ බුදුරජාණන් වහන්සේ එදා පෙන්වා දුෙන් බීජ නියාමයට අනුවය. සරල දේ ගැඹුරට සිතීමෙන් වැදගත් දේ උගත හැකිය. බොහෝ දේවල් උගෙන හිතේ පුරවා ගන්නවාට වඩා එක් දෙයක් පිළිබද ගැඹුරට විනිවිද යෑම බොහෝවිට ප්‍රයෝජනවත්ය. ඒ තුළින් යතාර්ථය අවබෝධවන බැවිනි. භාවනා ක්‍රම සෑදී ඇත්තේ ද ඒ ක්‍රමයටය. ලෝකය ගැන ඉගෙනගත්තා වන්නේ ද එවිටය.
බීජ නියාමය මගින් ගස් වැල් පාලනය වන්නාසේම මනෝමය හා කායික ක්‍රියා ද අහම්බෙන් සිදු නොවන අතර විධිමත් බවකින් ද යුක්තවේ. කර්ම නියාමය වශයෙන් හැදින්වෙන එය ගැන දැනුමක් ලබාගැනීම ඉතා වැඩදායකය. බෞද්ධ කර්මවාදය වශයෙන් බොහෝවිට ධර්ම ග්‍රන්ථයන්හි ඒ ලියැවී තිබේ.

දුම්පානය සහ අධික ලෙස මත්පැන් භාවිතය පිළිබද ඔබ දැන යුතු දේ.

දුම්වැටි ඉරීම සහ ඉන් ඇතිවන විපාක
දුම්වැටි එනම් සිගරට්, බීඩිවල කාබන් මොනොක්සයිඩ් ඇතුළු නොයෙකුත් විෂ වායු සහ නිකටින් සංඝටකය අඩංගුයි. මෙම නිකටින් නිසා දුම්වැටියට ඇබ්බැහිවීමට අමතරව ඔබේ සිරුරේ අවයව හා පද්ධති බොහොමයකට හානි සිදුවේ.

හෘදයට වන හානි
හෘදාබාදයක් ඇතිවීමේ අවදානම දුම්පානය කරන්නන්ට, නොකරන අයට වඩා 70% කින් වැඩිය. හෘදාබාධයක් ඇතිවීම තුළින් හෘදය නතරවීම සහ මරණය පවා ඇති විය හැකියි. මෙසේ පවුල් බර දරණ පුද්ගලයා රෝගාතුර වූ විට හෝ නැති වීම තුළින් අසරණ දරු පවුලක් අනාථ වේ. හෘද ස්පන්දනය වේගවත් වීම, රුධිර පීඩනය වැඩි වීම පමණක් නොව ලේ කැටි ගැසීමේ ප්‍රවණතාවද වැඩි වේ. රුධිර කොලස්ට්‍රෝල් මට්ටම වැඩි වීමද සිදුවන නිසා හෘදයාබාධ පමණක් නොව අංශභාගයද ඇති විය හැක. අංශභාගය සෑදීම නිසා ඇදටවීමෙන් ඔබට සහ පවුලේ අයට වන විපාක කෙබදුද?

දුම්වැටි ඉරීම දිගටම සිදු කිරීම නිසා හෘද රෝග වලට ලබාදෙන ඖෂධවල බලයද අඩුවේ.

කකුල්වලට රුධිර සැපයීම අඩු වන නිසා තුවාල සෑදීම හා ඒවා සුව නොවීමද සමහර විට ඇගිලි කොටස් මියයාම නිසා ශල්‍යකර්ම තුළින් පාද ඉවත් කිරීමද සිදුවේ.
ශ්වසන පද්ධතියට වන හානි
•දුම්පානය කරන්නන්ට පෙනහළුවල පිළිකා ඇතිවීම නොකරන්නන්ට වඩා දහ ගුණයකින් වැඩියි.
•පෙනහළු තුළ ඇති, ගර්ත නමැති වාතය හුවමාරු කෙරෙන වායු බුබුළු බිදී යාමේ රෝගය ඇති විය හැක. (එම්ෆීසීමා තත්ත්වය)
•මීට අමතරව ශ්වාසනාල ප්‍රදාහය (බ්‍රොන්කයිටිස්) රෝගයද සුලබ වේ. ස්වරාලයේ පිළිකා සෑදෙන අවදානමද වැඩිවේ.

ආහාර ජීර්ණ පද්ධතියට

•මුඛ පිළිකා ඇති වීම – බුලත් කෑම මෙන්ම දුම්පානය ද මුඛ පිළිකා අවදානම වැඩි කරයි. එමෙන්ම උගුරේ   පිළිකාද ඇති විය හැක.

•ආමාශයේ සිට ගලනාලයට ආම්ලික ද්‍රව්‍ය නැවත ඒම (gastric reflux) ග්‍රහනියේ තුවාල ඇති වීම සහ සමහර විට මෙම තුවාලවලින් රුධිරය වහනය වී මරණය පවා සිදුවේ.
•විදුරුමසේ සහ දිවේ ආසාදන ද වැඩි වේ.
මූත්‍ර වකුගඩු පද්ධතියට වන හානි
• වකුගඩු පිළිකා, මූත්‍රවාහිනී සහ මූත්‍රාශයේ පිළිකා ද ඇති විය හැක.
• පිරිමින්ගේ පුරස්ථ ග්‍රන්ථියේ පිළිකාද ඇති විය හැක.
ගර්භනී මවකට විය හැකි හානි
ගැබ්ගත් ස්ත්‍රීය දුම්පානය සක්‍රියව හෝ අක්‍රියව (එනම් වෙන කෙනෙකු දුම්පානයේදී පිට කරන දුම ආඝ්‍රාණය කිරීම) කළහොත් ගබ්සා ඇතිවීම සිදුවේ. දරුවාගේ උපත් බර අඩු විය හැක. වැදෑමහ විකෘතිතා නිසා ගර්භය තුළ දරුවා මිය යාම සිදු විය හැක. දරුවාට සංජානනීය හෘද රෝග සෑදීමේ අවදානමද වැඩි වේ.
දුම්පානය නිසා ශුක්‍රාණුවල විකෘතිතා ඇති විය හැක. එමගින් බිහිවන දරුවන්ට සංජානනීය හෘද රෝග, උඩුතොල බෙදී යාම වැනි විකෘතිතා ඇති විය හැක. ඔබේ දුම්පානය අහිංසක දරුවාට බලපාන අයුරුයි ඒ.
පිරිමින්ගේ ලිංගික අප්‍රාණිකතා පවා ඇති වේ.
ඇටකටු බොල් වීම හා දිරාපත් වීම එනම් ඔස්ටියෝපෙරෝසිස් රෝගයද දුම්වැටි උරන්නන්ගේ වැඩියි.
ඔබ නිවස තුළට වී දුම් බොන්නේ නම් ඉන් පිටවන විෂ දුම් දරුවා ආඝ්‍රාණය කිරීම තුළින් ඔවුන්ගේ මානසික වර්ධනය පසු බැසීම, ඉගෙනීමේ දුර්වලතා ඇති විය හැකියි. මෙම විෂ ශරීර ගත වීමෙන් ඔබේ දරුවා ලියුකීමියාව (සුදු රුධිරාණු පිළිකා) සහ වසා ගැට පිළිකාවලට ගොදුරු වීමේ අවදානමද වැඩි වේ. මෙසේ වටිනා ජීවිතයක් ඔබේ දුම්වැටිය නිසා විනාශ වීමට ඉඩ දෙන්නේ ඇයි?

දුම්පානය
ඔබ දුම්පානය නවත්වන්නට අදහස් කරන්නේ නම් එය දුම්වැටියෙන් වැටිය අඩුකරගෙන යනවාට වඩා එකවර නතර කිරීම වඩාත් සුදුසු වේ. සිත පාලනය කර ගැනීම සහ දුම්වැටි නිසා ඔබට හා ඔබේ පවුලේ අයට වන විපාක මතක් කර ගැනීමෙන් එය පහසු වේ. දුම්වැටි භාවිතය නිසා ආර්ථිකව ඔබ කෙතරම් මුදල් නාස්ති කරයිද? මේ සියල්ල ඔබේ දරුවා වෙනුවෙන් හෝ ඔබේ ඉදිරි අනාගතය සදහා ඉතුරු කළ හැකි නම් එය කොතරම් හොදද?

දුම්වැටි නවත්වා මුල් අවධියේ නිකටින් වලට අබ්බැහි වීම නිසා නැවත එම පුරුද්දට යාම සිදු විය හැක. නිකටින් අඩංගු සමේ ඇලවිය හැකි පැච් වර්ග බෙහෙත් සැල් වලින් ලබා ගත හැක. මෙසේ ටික කලක් ඒවා උපකාරි කර ගැනීම තුළින් ද දුම්පානය අත්හැරීම පහසු වේ. මේ සදහා ඔබේ පවුලේ සහයෝගය සහ අගය කිරීමද වැදගත් පිටුවහලක් වේ.

අධිකව මත්පැන් පානය කිරීම නිසා ඇති වන විපාක

දුම්පානය මෙන්ම අධික ලෙස මත්පැන් පානය කිරීම ද ඔබේ ශරීරයට ඉතාමත් අහිතකරයි. සතියකට මිලි ලීටර 60 ක් වැනි සුළු ප්‍රමාණයක් පානය කිරීම එතරම් හානිදායක නොවුවත් සම්පූර්ණයෙන්ම නොගෙන සිටීම වඩාත් හිතකරයි. අධිකව මත්පැන් භාවිතය ශරීරයේ නොයෙකුත් පද්ධතිවලට හානි ගෙන දෙන අතර ආහාර ජීර්ණ පද්ධතියට වන හානිය ඉන් මුල් තැනක් ගනී.
ආහාර ජීර්ණ පද්ධතියට වන හානි අතර ආමාශයේ ඇති වන තුවාල හා ඉන් ඇතිවන ලේ ගැලීම, බඩපපුව දැවිල්ල, ගැස්ට්‍රයිටීස් (ආමාශ ප්‍රදාහය) මින් සමහරකි. උගුර සහ ගලනාලයේ පිළිකාද ඇති විය හැක. ගලනාලය වටා ඇති ශිරා පද්ධතිය ඉදිමී ගැට ගැසීම නිසා සුළු කැස්සක‍ට පසු වුවත් මේවා පිපිරී ලේ ගැලීමෙන්, ලේ වමනය අධිකව ඇති විය හැක. මත්පැන් පානය කිරීමේදී ආහාර මාර්ගයේ ඇතුළත ස්ථරයට වන හානි නිසා ආහාර ජීර්ණය සහ අවශෝෂණය අඩුවේ. එවිට විටමින් ඌණතා (විටමින් ඒ, බී, ඩී වැනි) සහ අනෙකුත් පෝෂණ ඌණතා ඇති විය හැක. ඒ අතර නීරක්තය / රක්තහීනතාව එනම් ලේ අඩුකමද මුල් තැනක් ගනී.

අධික ලෙස මත්පැන් පානය කරන්නන්ගේ අක්මාව වටා තෙල් තැන්පත් වී ඉදිමීමක් දක්නට ලැබේ. (Fatty liver) ඔවුන්ට සෙංගමාලය එනම් හෙපටයිටීස් වැළදීමේ අවදානම වැඩිය. එවිට උණ, අධික බඩේ කැක්කුම, ඇස් කහ වීම වැනි ලක්ෂණ මතුවේ. සමහර විට අක්මාව අකර්මණ්‍ය වීම එනම් අක්මාවට තම කාර්යය ඉටු කිරීමට නොහැකි වේ. (සිරෝසිස්) එවිට අත් පා ඉදිමීම, බඩ ඉදිමීම එනම් උදර කුහරයේ ප්ලස්මාව එකතුවීම නිසා මෙසේ සිදුවේ. මෙලෙස එකතුවන දියර ඉවත් කිරීම සදහා නිතර රෝහල් ගත වීමද සිදුවේ. නැතිනම් අධිකව බඩ ඉදිමීම නිසා හුස්ම ගැනීමද ඉතා අපහසු වේ. අධිකව මත්පැන් පානය කරන්නන් අතර අක්මා පිළිකා ඇතිවීමේ ප්‍රවණතාද වැඩියි.

මොවුන්ට හෘදයාබාධ වැළදීමේ අවදානමද වැඩියි. එසේ වන්නේ රුධිරගත කොලස්ට්‍රෝල් මට්ටම ඉහළ යාමත්, හෘද ස්පන්දනය ක්‍රමවත්ව සිදු නොවීමත්, අධික රුධිර පීඩනය ඇතිවීමත් නිසාය. සමහර විට හෘදය අකර්මණ්‍ය වීමද ඇති වියහැක. එවිට හෘදයට නිසි පරිදි රුධිරය පොම්ප කළ නොහැකි වේ.

ස්නායු පද්ධතියට විය හැකි හානි අතර අංශභාගය (එනම් ශරීරයේ පැත්තක් පණ නැති වීම), ඇස් පෙනීම දුර්වල වීම, කුඩා මොළය ක්ෂය වීම, මතකය අඩු වීම සහ සිහිය මද වීම, (Dementia) අත් පා දැවිල්ල, නින්ද නොයාම පමණක් නොව අනුන්ව අනවශ්‍ය ලෙස සැක කිරීම වැනි මානසික ප්‍රශ්නද පැන නගී.

මීට අමතරව ලිංගික ශක්තිය අඩුවීම සහ වෘෂණ කෝෂ ක්ෂය වීම නිසා මද සරු බව පවා ඇති විය හැක. මෙහිදී මත්පැන් බොන පිරිමියා සහ බිරිද අතර නොයෙකුත් ගැටුම් හටගත හැක. එපමණක් නොව වෙරි මතින් තම බිරියට සහ දරුවන්ට පහර දීම වැනි අමානුෂික ක්‍රියා නිසා නොයෙකුත් පවුල් ප්‍රශ්න සහ සමාජීය ගැටළු ද මතුවේ. දරුවන්ද සමාජයට මුහුණ දීමට නොහැකිව ලැජ්ජාශීලී පසුබට පුද්ගලයන් වීමද සිදුවිය හැක.

අධිකව මත්පැන් පානය කරන්නන්ගේ මාංශ පේශි සෛල විනාශ වීම හා දුර්වල වීම නිසා කෙණ්ඩ පෙරළීමද, කකුල්වල අධික වේදනාවක්ද ඇති විය හැක.

මෙසේ බලන විට දුම්පානය සහ මත්පැන් ඔබ‍ව කෙතරම් විනාශ කරයිද? ඔබේ මුදල් මෙසේ නාස්ති කරන්න එපා. ජීවිතයට ආදරය කරන්න. මෙම නරක පුරුදු වලින් ඉවත්වීමෙන් ඔබගේ ජීවිතය කෙතරම් සැපවත් වේදැයි නිතර මතක් කර ගන්න. එවිට මේවා නැතිව ජීවත් වීම එතරම් අපහසු නැතැයි ඔබටම වැටහේවි.

 

ආගමික වේලාව

මෙකල ඇතැම් ගෙවල් වල බුදුන් වැඳීමට ස්ථානයක්, කුඩා මන්දිරයක් ද හදාගෙන ඇත. එය ඉතා හොඳයි. ඇතැම් අය උදේ සවස බුදුන් වදිනවා. මල්-පහන් ආහාර-පාන පූජා කරනවා. සුන්දර ප්‍රතිපදාවෙකි.

එසේ ම හැම ගෙදරක ම ආගමික වේලාවක් සම්මත කර ගත යුතු ය. මේ කටයුත්තට දෙමාපියන් සිටිය යුතු බැවින් විශේෂයෙන් පියාණන්ට පහසු වේලාවක් වීම හොඳයි. මේ කටයුත්තට ලොකු ළමයින් මෙන් ම කුඩා ළමයින් ද සහභාගී කරගත යුතු බැවින් රෑ නොවිය යුතුය.

දෙමාපියන් ගේ ආදර්ශය දරුවනට ලැබිය යුතුම හෙයින් මවුපිය දෙදෙනා ම සහභාගී විය යුතුම යි. නො වැලැක්විය හැකි කටයුත්තක් යෙදුණත් එක්කෙනෙකු හෝ සහභාගී විය යුතුය. යම් විදියෙකින් ගෙදරට අමුත්තකු දෙදෙනකු පැමිණියොත් හදිස්සියක් නොවේ නම් ඒ අයත් ආගමික වේලාවට සහභාගී කරගත යුතුය. එසේ කිරීමෙන් යහපත් දෙයක් සිදු වෙනවා.

එසේ සහභාගී වූ අය සිය නිවෙස්හිත් ආගමික වේලාවක් ආරම්භ කිරීම
නැවැත මේ වේලාවට නො පැමිණීම

නියමිත වේලාවට ගෙදර සියලු දෙනාම බුදුන් වඳින තැනට හෝ සුදුසු තැනකට හෝ රැස් වී පහත සඳහන් කරුණු ටික සම්පූර්‍ණ කළයුතු වේ.

පන්සිල් සමාදන් වීම.
බුදුන් වැඳීම, මල් පහන් පිදීම.
කරණීයමෙත්ත සූත්‍රයවත් එකර සජ්‍ඣායනා කිරීම.
ළමයිනටත් ගැලපෙන පරිදි සුළු වේලාවක් භාවනා කිරීම.
බණ පොතකින් පිටු දෙකක් වත් කාටත් ඇසෙන සේ කියවීම.
දරුවන්ගේ කටයුතු සොයා බලා අවවාද කිරීම.
දෙවියනට පින් දීම (නම් ගම් කියමින් දෙවියන් ඇදහීම බෞද්ධ ක්‍රමය නොවේ. ආකාසට්ඨාච… ගාථාවෙන් පමණක් දෙවියන්ට පින් දෙන්න)
දරුවන් දෙමාපියන්ට වැඳ කටයුතු අවසන් කිරීම.

‍කුඩා දරුවන් සහභාගී වන නිසා භාවනාව මෙසේ යොදාගැනීම මැනැවි.

“මම නිදුක් වෙම්වා, නීරෝගී වෙම්වා, සුවපත් වෙම්වා. මා මෙන්ම සියලු සත්වයෝ ද නිදුක් වෙත්වා, නීරෝගී වෙත්වා, සුවපත් වෙත්වා” යි කාටත් ඇසෙන සේ පස් වාරයක් හීන් හඬින් කියා එය ම නිහඬව පස් වාරයක් සිතීම.

බණ පොතෙකින් දවසකට පිටු දෙකක් කියවූ විට මාසයකට පිටු හැටක කරුණු ඉගෙන ගනී. අවුරුද්දකර පිටු 728ක කරුණු ඉගෙන ගනී.

පුරාණ කාලයෙහි කටුයුතු බහුල රජවරු ද මේ නයින් බොහෝ බණ ‍ඉගෙන ගත්තා. සැදැහැවත් ජනතාව ද එසේ ම ඉගෙන ගත්තා. සමහර රජවරු අභිධර්මයෙන් ද බණ කියා ඇත. එබැවින් මෙම කරුණු පිළිපදින්න.

සැමට තෙරුවන් සරණයි.

බව්ද්ධයින් අන්‍යාගම්වලට හැරවීම නවත්වන්න.

1505 විදේශික ආක්රමණයත් සමග බව්ද්ධයින් අන්‍යාගම්වලට හැරවීමේ වැඩ පිළිවෙල ක්රමයෙන් ව්‍යාප්ත වී දැන් ඉතා දරුණු අතට හැරී ඇත. බුද්ධ ශාසනයට ප්රධාන වශයෙන් තර්ජන එල්ල වී ඇත්තේ ක්රිස්තියානි මූලධර්මවාදීන්ගෙන්ය.සම්ප්රදායික රෝමානු කතෝලික රෙපරමාදු සහ ලංකා සභා පල්ලිවලට වසර 500ක් තුළ සපුරාගත නොහැකි වූ සිංහල බව්ද්ධයන් ක්රිස්තියානිකරණය කිරීම මෑතකදී ක්රිස්තියානි මූලධර්මවාදීන් විසින් ඉතා ශීඝ්රයෙන් සිදු කරගෙන යනු ලැබේ.

මෙය ලෝක ක්රිස්තියානිකරණය කිරීමේ වැඩ සැලැස්මකි. යථාර්ථවාදි බුදු දහම මේ ක්රියා පිළිවෙතට විශේෂ අභියෝගයක් වන හෙයින් විශේෂ අවධානය ඒ සදහා යොමුකර තිබේ.

ඒ අතර ලෝක ව්‍යාප්ත මුස්ලිම් ආක්රමණය ලංකාවේද සීඝ්රයෙන් පැතිරී යයි. අවාහ විවාහ තුළින්ද, මැද පෙරදිග රැකීරක්ෂා ලබා ගැනීමේ අභිප්රායෙන්ද, බව්ද්ධයින් මුස්ලිම් ආගමට හරවා ඇති අතර මුස්ලිම් ජනගහනය ශීඝ්රයෙන් වැඩිවීම මගින් ද එම ආගම පැතිර යයි.

පහත සදහන් කරැණු දෙස ඔබගේ අවධානය යොමු කරන්න
•    ලංකාවේ ක්රිස්තියානි පල්ලි වර්ග – 70 ඉක්මවයි. මෙයින් වැඩි සංඛ්‍යාවක් මූලධර්මවාදී පල්ලි වේ.
•    ලංකාවේ ක්රිස්තියානි පල්ලි – 3,000 ට වැඩිය.
•    ඊට අනුබද්ධ ආයතන – 1,385,000 ට වැඩිය
•    බුද්ධ ශාසනය විනාශ කිරීමට පෙළගැසී ක්රියාත්මක වන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන විශාල සංඛ්‍යාවක් ඇත.
•    මුස්ලිම් පල්ලි වැඩිවීම  මේවායින් බොහෝ සංඛ්‍යාවක් සාදා තිබෙන්නේ බව්ද්ධ සිද්ධස්ථානවලට අයත් ඉඩම්වලය. උදා: ගම්පොල ප්රදේශයේ හතරැස් සැතපුමක් තුළ මුස්ලිම් පල්ලි 32 ක් අද ඇත. එමෙන්ම දඹුල්ල විහාරස්ථානයේ පූජා ඉඩමේ ද මුස්ලිම් පල්ලියක් ඉදිකර ඇත.
•    බොහෝ ඓතිහාසික බව්ද්ධ සිද්ධස්ථානවලට පුදබිම් සීමා තුළ මුස්ලිම් ජනතාව අනවසරයෙන් පදිංචි වී සිටීම  ඉතා සුලභ සිදුවීමකි. උදාහරණ මෙසේය. කුරගල පූජනීය ස්ථානය, කල්තොට, බලංගොඩ, පොතුවිල් මුහුදු මහා විහාරය, දීඝවාපිය ඉන් සමහරකි.

පූජ්‍ය  ලක්සාද මැල් 1956 දි කියා සිටියේ ……… ලංකාවේ ක්රිස්තියානි නොවන අයගෙන් සියයට 90ක් ක්රිස්තියානි වන තෙක් පල්ලියේ වැඩ අවසන් නොවන බවයි………

මෙම සැලැස්ම ප්රතිඵල ගෙන දෙමින් පවතින බව පහත සදහන් සංඛ්‍යා ලේඛන වලින් පෙනේ
•    2001 ජන සංඛ්‍යා ලේඛන අනුව බොහෝ ප්රදේශවල ක්රිස්තියානිකයන්ගේ ප්රතිශතය වැඩිවී ඇත. බොහෝ දිස්ත්රික්කවල මුසලිම්වරැන්ගේ වර්ධන වේගයද වැඩිවී ඇත.
•    2012 පැවැත්වීමට නියමිත සංගණනයෙන් මෙම ප්රතිශතය තවදුරටත් වැඩිවී ඇති බවට නොඅනුමානය.

මෙවැනි තත්වයක් ඇතිවී තිබෙන්නේ බව්ද්ධයන්ගේම දුර්වලකම් නිසාමය. එමනිසා අපගේ දුර්වලකම් අවම කරගෙන අපි නියම බව්ද්ධයන් ලෙසත් සැබෑ සිංහලයන් ලෙසත් ජීවත් වෙන්නට උත්සාහ දරමු.

ක්රිස්තියානි ආගමට හරවා ගැනීම සදහා යොදාගන්නා උපක්රම

ක්රිස්තියානිකරණයේදී මූලධර්මවාදීහූ නවීන ප්රචාරක කටයුතුවලදී සහ යුදමය කටයුතු සදහා යොදාගන්නා උපක්රම භාවිතාකර මනසට සූක්ෂම ලෙස බලපෑම් ඇති කරයි. මෙමගින්..සතුරා.. වන බව්ද්ධයාව බිද දමයි. භික්ෂූන් වහන්සේලාගේ විනය බිද දැමීමට තැත් කරයි.

පහත දැක්වෙන්නේ බව්ද්ධයන් අල්ලා ගැනීමට ඔවුන් යොදාගන්නා උපක්රම කීපයකි. ඔබේ අවදානය මේවෙතට යොමුකර බලන්න.

උපක්රමයන් මෙසේය.
•    දුප්පත්කම උපයෝගි කර ගැනීම.
•    කුඩා බව්ද්ධ දරුවන් ග්රහනයට ලක් කිරීම.
•    තරුණ තරුණියන් ඉලක්ක කිරීම.
•    යාඥා පැවැත්වීම.
•    බව්ද්ද සිරිත් විරිත් යනාදිය භාවිතා කිරීම.
•    ආගම් අතර වෙනසක් නැති බව කීම.
•    යම් අද්භූත දර්ශන හා ශබ්ද මාර්ගයෙන් මවිතයට පත් කිරීම.
•    ප්රජාවට සමීප වීම.

එමෙන්ම මොවුන් උපක්රම භාවිතා කරමින් ක්රීයාවන් ද සිද්ධකරයි. ඔවුන් සිද්ධකරන ක්රීයාවන් අතර
•    දුප්පත් අයට ද්රව්‍යමය හා මූල්‍යමය අධාර ලබාදීම, රැකියා ලබාදීම.
•    කුඩා දරුවන්ට ළදරු පාසල් පැවැත්වීම, ඔවුන්ගේ දෙමාපියන්ට බලපෑම් කිරීම, මව්පියන්ට හොරෙන් ආගමට හරවා ගැනීම.
•    තරුණ තරුණියන්ට ප්රේම සම්බන්ධවලට රුකුල් දීම, විනෝද ගමන්වලට සහභාගි කරවා ගැනීම, ලව්කික ආශාවන් ඇතිකර වීම.

රෝගීව සිටින අයගේ නිවෙස්වලට ගොස් යාඥා මගින් ලෙඩ සුව කිරීමට තැත් කිරීම, එසේ කිරීමේදි බුදු පහන නිවා දැමීම සිදු කරීම.

බව්ද්ධයන්ට හුරු පුරුදු වූ වචන, සිරිත් විරිත්, භාවනා ක්රම, පූජා විධි, ගාථා ශෛලිය හා බව්ද්ධ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පීය සම්ප්රදායයන් භාවිතා කරීම.

සෑම ආගමක්ම සමාන කිරීම සහ භික්ෂූන් වහන්සේලා පවා සර්ව ආගමික මන්ත්රයට යට කරීම

එළිමහනේ ලෙඩ සුව කිරීමේ දර්ශන පැවැත්වීම.

ප්රජාවට සමීප වී ගෙන් ගෙට යෑම, සෑම ගමක පල්ලියක් පැළ කිරීම.
මේ ඔවුන්ගේ ක්රීයාවන්ය.

බව්ද්ධයන් බේරා ගැනිමට විහාරස්ථානයේ භික්ෂූන් වහන්සේලා ඉතාමත් ක්රියාශීලි විය යුතුය. භික්ෂූන් වහන්සේලාගෙන් ඉටුවිය යුතු සේවාවන් වන්නේ,

•    බව්ද්ධයෙක් වීමේ ප්රවුඩත්වය විශේෂයෙන්ම තරුණ තරුණියන් අතරින් තුරන් වන බව පෙනේ.තරුණ තරුණියන් විහාරස්ථානයට සමීප කර ගැනීමට හැකි වැඩ සටහන් දියත් කිරීම.
•    දායක කාරකාදීන්ගෙන් අධාර ඉල්ලීම අවම කිරීම, ළදරු පාසල් පැවැත්වීම. බව්ද්ධ හැගීම් ඇතිවෙන ආකාරයට දායකයන්ට සැලකිය යුතුය.
•    හැකි සෑම අවස්තාවකම භික්ෂූන් වහන්සේලා රෝහලට හෝ නිවෙස් වලට වැඩම කොට පිරිත් දෙසනා කොට ඔවුන්ට ආශිර්වාද කිරීම.
•    බුදු දහම හා අන්යර ආගම් අතර ඇති වෙනස පැහැදිලි කිරීම
•    සෑම පන්සලක්ම ගමේ හා නගරයේ කේන්ද්රස්ථානය විය යුතුය. කිසිදු අවස්ථාවක දායකයන් කෙරෙහි භේදාකාරී ආකල්ප නොදක්වා භික්ෂුන් වහන්සේ සිය දායකයන්ගේ සියලු කටයුතු සොයා බැලිය යුතුය.

බව්ද්ධයන් අබව්ද්ධයන් කිරීමේ ප්රයන්තයන් විශේෂයෙන් සාර්ථක වී ඇත්තේ ගම සහ පන්සල අතර තිබුණ පාරම්පාරික ශක්තිමත් සම්බන්ධය දුර්වල වී හෝ කැඩී බිදී හෝ ඇති අවස්තාවන්හීය. බව්ද්දයන්ගේ මානසික තත්වය දුර්වලය.බව්ද්ධයෙක් වීමේ ප්රවුඩත්වය විශේෂයෙන්ම යවුවනයන් අතරින් තුරන් වන බව පෙනේ. එබැවින් සෑම පන්සලක්ම ගමේ හා නගරයේ කේන්ද්රස්ථානය විය යුතුය. දැනටමත් භික්ෂූන් වහන්සේ අතර පවත්නා නායකත්වය උන්වහන්සේගේ ක්රියාකාරි භාවයෙන් හා ආදර්ශයෙන් තහවරු කළ යුතුය. භික්ෂූන් වහන්සේ පන්සල තුළම රැදි නොසිටිය යුතුය. ගමේ සැරිසරා දායකයන්ගේ ශාසනික හා සාමාජීය කටයුතු පිළිබදව සොයා බැලිය යුතුය. හැකි සෑම අවස්ථාවලම පිණිඩපාත සදහා වැඩම කළ යුතුය. දායකයින් සමග සමීපව කටයුතු කළ යුතුය. කිසිදු අවස්ථාවක දායකයන් කෙරෙහි භේදකාරී ආකල්ප නොදක්වා භික්ෂූන් වහන්සේ සිය දායකයන්ගේ සියලු කටයුතු සොයා බැලිය යුතුය.

සිංහල බවුද්ධයෙනි  බලාගෙන හිටියා හොදටම ඇති බුදු දහම බේරාගැනීමට දැන්වත් අවදි වෙයවු, පෙරට වරෙවු.

බුදු දහමයි ලෝදහමයි.

 

ලෝකයේ පිළිබද යථාර්ථය හෙළි කරන දර්ශනය බුදුදහමයි. තථාගත බුදුපියාණන් වහන්සේ විසින් මේ දහම අවබෝධ කරණ ලද හෙයින් ඒ බුදුදහම නම් විය. ප්රබුද්ද මනසින් තේරුම්ගත් ලෝක ස්වභාවය අන්‍යන්හට වටහා දීමට බුදුරජාණන් වහන්සේ ද මැළි වූහ. මහාවග්ගයේ සදහන් වන පරිදි එසේ මැළි වූයේ ලොව වෙසෙන සමස්ත මනුෂ්‍ය වර්ගයා සිය මනසින් විවිධාකාර ආදාග්රාහීව විවිධ සංකල්පයන්ට බැදි වාසය කරන බැවිනි. ලොව පවත්නා ස්ථානයක් ලෙසින් පිළිගන්නා පිරිසකට සත්‍ය පැහැදිලි කිරීමට වෑයම් කිරීම වෙහෙසකාර වන්නකි. එහෙත් බුදුරජාණන් වහන්සේ තවත් දෙයක් සිතූහ. එනම් තමන් වහන්සේ අවබෝධ කරගත් සත්‍ය දහම කෙනෙකුන් හෝ තේරුම් ගතහොත් ඉන් පුද්ගලයන්ට වැඩක් සිදුවන බැවින් බරනැස ඉසිපතනාරාමයේ සිටි පස්වග තවුසන් සොයා වැඩම කොට දහම් දෙසූහ.

 

මේ පිළිබද ධර්මානුකූල විශ්ලේෂනයක් කිරීමට පළමුව ලෝකය නම් කුමක්දැයි වටහාගත යුතුව ඇත. ගස්, ගල්, පස් වලින් සමන්විත හිස් අවකාශ කුහරයක මිනිසා සහිත විවිධ ජීවීහු වෙසෙති. සිතීමට හැකි අවකාශ (හිස) කුහරයෝ වෙසෙන මනුෂ්‍යයෝ මේ පිළිබද විවිධ සංකල්පයන් ඇතිකර ගනිති. ඔවුනොවුන් ගේ මනසෙහි ඇති පිළිගැනීම අනුව ලෝකය මෙසේ යැයි පෙන්වා දෙති. එහියින් ජීවීන් සහ වෘක්ෂ ලතාදිය දිස්වන මේ කුහුය සංකල්පනා හේතු කොට පුද්ගල මනස් තුල අප්රමාණ ලෝක රැසකට බෙදෙයි. මේ පිළිබද  විග්රහයක යෙදී ඇති නාගර්ජුන ආචාරීන් වහන්සේ ……. ලෝකයේ වෙසෙන ජීවීන් විසින් ලෝකය වශයෙන් පිළිගෙන ඇත්තේ ඔවුනගේ සංකල්පනා බව පැහැදිලි කරති. මේ සදහා උන්වහන්සේ විසින් බව්ද්ධ දර්ශනයෙහි ඉගැන්වෙන කුසලාකුසල කර්ම උපයෝගි කරගෙන ඇත.

 

අකුසල කර්ම විපාකයට පළදීම් වශයෙන් වැසිකිළියක සිටින පණු කැලකට ඔවුනගේ සිතුවිලි වලට අනුව එය සැප පහසුකම් වලින් පර්පූර්ණ ස්වර්ගයෙකි. කුසල විපාකය ගැනද එසේමය. එවිට ලෝකය වශයෙන් අපට මෙහිදි තීරණය කිරීමට සිදුවන්නේ ජීවීන්ගේ උපත ඇති කිරී‍මෙහිලා උපකාරී වූ ජනක කර්මයයි.

 

මෙම විග්රහයට අනුව ලෝකය යැයි තීරණය කරගෙන ඇත්තේ පුද්ගල සන්තානයෙහි මවාගෙන ඇති සංකල්පනාවකි. ලොව යැයි සම්මත කරගෙන ඇති මෙම හැගීම් විවිධාකාරය. යමෙක් වටහාගත් දෑ තවත් නෙනෙකුට සංකේතාත්මකව පැහැදිලි කළ නොහැක. එතරම්ම අපේ වදන ශක්තිය දුර්වල වෙයි. ඒ අනුව වැටහීම් ශක්තිය මත පුද්ගල සන්තාන තුළ විවිධ ලෝක ගොඩගැසී ඇත්තේය. එහෙයින් බුදු දහමට අනුව ලෝකයැයි පිළිගැනීමට සිදුව ඇත්තේ හැගීම් මාත්රයක් පමණි.

 

බව්ද්ධ දර්ශනවාදයෙහි සදහන් රූපාවචර, අරූපාවචර, ධ්යානය ද චිත්ත පාරිශුද්ධියේ ප්රතිඵලයකි. ඒවා ලබාගත් අය ද ලොව දෙස බලනු ඇත්තේ, ස්වසන්තානය මිනුම් දණ්ඩකරණය. මෙහිදි පුනර්භවය පිළිගන්නා බව්ද්ධයනට සිත්වල පාරිශුද්ධියක් වූ රූපාවචර අරූපාවචර ලාභීන්ට ජීවිත ක්ෂයවීමෙන් පසු උපත ලැබීමට බ්රහ්මලෝක නැත. ධ්යාන සිත් දහමට අනුව විශ්ලේෂණය කිරීමේදි පෙනෙන්නේ මෙම උසස් චිත්ත ශක්තීන් උත්පාදනය කරගන්නේ මෙම හිස්වූ වායුගෝලයේ ජීවත් වෙමිනි. ඔවුන්ගේ චිත්ත ශක්තිය මත උසස්ව මෙලොවම උපදී. …බ්රහ්ම… යන්නෙහි අදහස ශ්රේෂ්ඨ යන්නයි. එවන් ස්ථානයක් විශ්වය තුළ ඇත්තේය එය පෙන්වීම සදහා දාර්ශනිකයන් විසින් බ්රහ්මලෝක සංකේතාත්මක මවන ලදහ. එහෙයින් ම ඇති බ්රහ්ම ලෝකම මෙසේ නිර්දිෂ්ට කර ඇත.

 

මෙම ලෝකය යැයි සම්මුතිය නිර්මාණය කර ඇත්තේ කවුරුන් විසින්ද? වෙන අන්කිසි සර්ව බලධාරියෙක් නොවේ. මිනිසා ප්රධාන සර්ව ජීවීන් විසිනි. මෙහිලා කුසල අකුසල් හෙවත් හොද නරක දෙක මූලික වන්නේය. පව් පින් යන නම් වලින්ද මේවා විවහාර වෙයි. බුදුරජාණන් වහන්සේ විසින් මේ සියල්ලට චේතනා, සංකාර යන නාමයන්ගෙන් හදුන්වන ලදහ. …… චේතනා හං භික්ඛවේ කම්මං වදාමි….

….අවිජ්ජා පච්චයා සංකාර… මහණෙනි මම චේතනා යැයි පවසමි. අවිද්යාව නිසා සංකාරයෝ පහළ වන්නේ සිත ප්රධානව ශරීරයත් වදනත් හේතුකොට ගෙනය. ජීවිතය ක්රියාත්මක වන්නේ ද මේ සිත, කය, වචනය යන විශ්ව පරිසරය තුළ පවත්වා ගැනීමෙනි. බුදු දහමට අනුව ඉදුරන් ඇති තරමට පාලනයක් නොමැතිව හැසිරවිය නොහැක. එසේ කිරීමෙන් පුදුගලයාටත් ලොවටත් පරිසරයටත් අවැඩක්ම වෙයි.

 

මේ සදහා බුදුරජාණන් වහන්සේ විසින් සංවරය, ප්රහාණ යන නාමයන්ගෙන් හැදින්වෙන පිළිවෙත දෙසන ලදහ. සිතට සමාධි, ප්රඥාවත් කය වචන දෙකට සීලයත් නිර්දිෂ්ට වෙයි. ප්රායෝගික ජීවිත පැවැත්මේදී මෙම ශික්ෂා තුනම සමගාමිව පැවතිය යුතුමය. එය මෙසේ වදාලහ.

 

……. කායේන සංවරෝ සාධු

සාධු වාචාය සංවරෝ

මනසා සංවරෝ සාධු

සාධු සබ්බත්ථ සංවරෝ………

 

සිත, කය, වදන යන තිදොරෙහි සංවරය සෑම තැනකදීම සුදුය. ලොව වෙසෙන සත්ත්වයන් (මිනිසා සහ) අසංවර කමට පත්වන්නේ ලෝභ, ද්වේශ, මෝහ යන කෙළෙසුන් ග්රහණය වී තිදොර ක්රියාත්මක වීමෙනි. පසිදුරන් අරමුණු වලින් අනුබලයක් ලබාදෙයි. එහි ප්රතිඵලය ප්රාණඝාතාදී දස අකුසල කම් ජනිත කරවයි. දස අකුසල කර්ම වලදී අලෝභ, අද්වේෂ, අමෝහ යන හේතු තුන මුලාශ්ර වෙයි. ධම්මපදයේ යමක වග්ගයේ මුල් ගාථා දෙක …මනෝ පුබ්බංගමා ධම්මා… සියලු ක්රියාකාරී කුසල අකුසල කර්මයන්ට සිත ප්රධාන වෙයි යන්නෙන් කුසල අකුසල ක්රියාකාරිත්වය පැහැදිලි කර ඇත. දුෂ්ට, පසන්න ගතිය බලපෑමෙන් එය කුසල අකුසල තත්ත්වයට පත්වෙයි.

 

…..චිත්තේන නීයතී ලෝකෝ…. සිතින් ලෝකය ඉදිරියට ගෙනයයි යන ශ්රී මුඛ දේශනය සිතෙහි ක්රියාකාරිත්වය තේරුම්ගත් කල්හි කෙතරම් අර්ථාන්විතද? බුදු දහම සිතෙහි ඇතිවෙන හැගීම් හේතුකොට පුද්ගලයන් ද ලොකයද අවුලෙන් අවුලට පත්වී ඇති බව අවධාරණය කරයි. එයට ඇති විසදුම

 

…….සීලේ පතිට්ඨාය

නරෝ සපඤ්ඤෝ

චිත්තං පඤ්ඤංච භාවයේ…..

 

නැණවත් මනුෂ්සයා විසින් මනාසේ සීලයක පිහිටුවා ගෙන සමාධියත් ප්රඥාවත් වඩන ලෙස අවධාරණය කරයි. කවදත් ලොව මිනිසාගේ සිතෙහි ක්රියාකාරිත්වය  මත විවිධ හැදිනීම් මත ගැටුම්කාරි ස්වභාවයන් උදගතවීම ස්වභාවයකි. එහි නිමාව චිත්ත පාරිශුද්ධිය ඇතිකර ගැනීමෙන් නිමාවට පත්වෙයි. එහිලා බාධකය වෙන්නේ, සම්මතව පවත්නා ලෝක පරිසරයට බැදී පුනර්භවයට පත්වෙමින් සසරෙහි සැරි සැරීමමයි. ඒ ගමන් ශක්තිය …තණ්හා… නමින් දේශනයෙහි සදහන්ය. එහි නිමාව වනසා දැමීම විමුක්තිය හෙවත් නිර්වාණයයි.

 

බුදු රජාණන් වහන්සේ ලොවක් සෙවීමට විශේෂ උත්සාහයක් නොගත්හ. එය ඇත්තේ පුද්ගල සන්තානයේම යැයි වදාළහ. බුදු දහමෙහි චතුරාර්ය සත්තයට අයත් දුක්ඛ සත්තයෙන් ලොවත්, නිරෝධ සත්තයෙන් එහි නිමාවත් පෙන්වා වදාළහ. මේ අනුව ලොව සහ විපර්යාසයන් ඇත්තේ, සසර සැරිසරන ජීවීන් අතරමය. බුදු දහම එහි නිමාව පදනම් කරගෙන ඇති දර්ශනයකි.

 

සියලු දෙනාට ධර්මඥානයම ලැබෙවා…………….

 

 

අභියෝග හමුවේ නොසැලෙන ශ්රී ලාංකේය භික්ෂුව.

ළදරු වු භික්ෂු නමක් වුවත් බුදු සසුනෙහි යෙදේ නම් හේ වලාකුළින් මිදුණු පුන් සද මෙන් මෙලොව පුබුදුවයි. යන තථාගත දේශනාව අනුව පරමාදර්ශි භික්ෂුවක් තැනීම බුදුරජාණන් වහන්සේ ගෙ ඒකායන අරමුණ වූ අතර ස්වාර්ථය මෙන්ම පරාර්ථය පදනම් කරගත් භික්ෂු ජීවිතය සරල විය. සැහැල්ලු විය. පක්ෂියෙකුගේ පියාපත් බර හා සමාන යැයි වදාළේ එම සරල බව නිසයි නමුත් මහින්දාගමනයෙන් පසු ඇරඹුණු ශ්රී ලාංකීය භික්ෂුව පුලුල් පරාසයක සිය මෙහෙවර ඉටු කර ඇති බව ඓතිහාසික තොරතුරු වලින් අනාවරණය වේ.

ගෝධත්ත තෙරුණුවෝ විනිසුරුවකි. ථෙරපුත්තාභය හාමුදුරුවෝ උපවැදිව හමුදාවට බැදුණි. දෙවනගල රතනාලංකාර හාමුදුරුවෝ පෘතුගීසීන්ට එරෙහිව සටන් කොට උඩරට ස්වාධීන සිංහල රාජ්යලයක් පිහටුවීමට ක්රීයා කරන්නට යෙදුණි. වාරියපොල සුමංගල හාමුදුරුවෝ ඉංග්රීසි කතිර කොඩිය බිමට ඇද දමා සිංහ කොඩිය එසවූයේ තවමත් අපි නිදහස් සිංහලයෝයි කියමිණි. කුඩාපොල හාමුදුරුවෝ වෙඩි කෑවේ ජාතික නිදහස් සටනේ යෝධයෙකු වශයෙනි. ඒ මෙරට භික්ෂු වංශ කථාවයි.

ජාතියේ මුර දේවතා නමින් හැදින්වූ ශ්රී ලාංකීය භික්ෂුව රාජ්යඒ අනුශාසකයන් වහන්සේ වූවා පමණක් නොව රජුන් තනන්නෙකු ද වූ අතර ජාතියට හා ආගමට නොගැළපෙන රජුන් රාජ්යෂත්වයෙන් පහකිරීමට තරම් ප්රබල සාධකයක් විය. දැහැමි රජෙකු වූ සිරිසගබෝ කුමරු රජකරවූයේ සිය මයිලනුවන් වූ නන්ද තෙරුන්ගේ මග පෙන්වීමෙනි. ගැමුණු තිස්ස සහෝදරයන් දෙදෙනා අතර ඇතිවූ අසමගිය දුරුකළේ භික්ෂුන් වහන්සෙයි.

ලෝකයේ ඉතා ප්රබල රටවල් පවා පහසුවෙන් යටත් කරගත් පෘතුගීසි,ලන්දේසි, හා ඉංග්රීසි ජාතීන්ට ශ්රී ලංකාව යටත් කරගැනීමට දීර්ඝ කාලයක් ගතවූයේ මෙරට භික්ෂුවගේ බලපෑම ඉහල තලයක පැවැති නිසයි.මෙරට ආණ්ඩුකාර වරුන් යටත් විජිත භාර ලේකම් වරයාට යැවු ලිපි ලේඛන වලින් ඒ බව තහවරු වේ.

මෙරට භික්ෂුව විනාශ කිරීමේ අදිසි බලවේග සියුම් ආකාරයෙන් ක්රීයාත්මක වීම මෙන්ම පවතින සමාජ ආර්ථික හා දේශපාලන අභියෝග හමුවේ භික්ෂුත්වය රැකගැනීම ප්රසංනීය බව සදහන් කළ හැකි අතරඒ පිළ්බදව පහත සදහන් අන්යෂ ජාතික මහත්මයකුගේ අදහස ඉතා මැදහත්ය.

…..අප රටේ වත්මන් සමාජය දෙස බලන විට ජාතිවාදය, යුද්ධය, සංස්කෘතිය හා සදාචාරය පිරිහීම, මත්ද්රව්ය. භාවිතය, තරගකාරි ජීවිතය මුදල් මත සියල්ල තීරණය කිරීම, ආත්මාර්ථය, බල ලොභය ආදියෙන් පිරිහීගිය සමාජයක භික්ෂුන් වහන්සේ තම භික්ෂුත්වය රැකගෙන ජීවත්වීම අප අගය කළ යුතුය…..(කථිකාචාර්ය එස්.ජේ.යෝගරාජා මහතා)

ඇතැම් ආගමික කොටස් මෙන්ම ජනතාව ද වරින් වර සිය ඇදුම් පැළදුම් පවා වෙනස් කරමින් කටයුතු කළත් භික්ෂුව ….අරහත් ධජය…. වශයෙන් සැළකෙන සිවුර ආරක්ෂා කිරීමට බොහෝදෙනාගේ ප්රසංසාවට පාත්ර වී ඇත. මෙරට සංස්කෘතිය අනුව පැවිද්දන් කිසිවිටෙකත් ගිහි ඇදුමෙන් පෙනි සිටින්නේ නැත. මෙරට සංඝයා වහන්සේ පන්සල් වලදි පමණක් නොව ගමන් බිමන් වලදි හෝ ආවාසේ වැඩසිටියදි හෝ කිසිවිටෙකත් සිවුර බැහැර නොකරයි. (හිටපු මහාධිකරණ විනිසුරු ඩබ්.ටී.ඒ.ලෙස්ලි ප්රනාන්දු මහතා)
පොදු වස්තුවක් වන භික්ෂුව පටු සීමා මායිම් අතික්රමණය  කරයි. භික්ෂුවගේ ස්වභාවය වරෙක සුත්ත නිපාතයේ මුනි සූත්රයේදි බුදුරජාණන්වහන්සේ දේශනා කළේ භික්ෂුව හංසයෙකු මෙන් ජව සම්පන්න කෙනෙකු බවයි. මෙම ජව සම්පන්න බව භික්ෂුව තේරුම්ගෙන ඇද්දැයි සාතච්ඡා කළ යුතුය. ඇතාගේ තරම ඇතා නොදන්නා සේ භික්ෂුවගේ තරම භික්ෂුව නිවැරදිව තේරුම් නොගැනීම අභාග්යගයකි. මෙම තත්වය තේරුම් ගෙන අදට වඩා හෙට මීටත් වඩා සමගි සම්පන්නව ජව සම්පන්නව ක්රියා කළ හොත් දේශපාලකයින්,බලවතුන් භික්ෂුව ඉදිරියේ දන නමන දවස වැඩි ඈතක නොවේ. එදිනට පෙර තිබු ධර්මද්වීපය නැවැත ගොඩ නැගෙනු ඇත.

පාලි පාඩම් කීපයක්

අක්ඛරා
කෙ ඉමෙ? ඉමෙ මේවා , කෙ – මොනවා ද?
ඉමෙ අක්ඛ‍රා. ඉමෙ – මේවා, අක්ඛරා – අකුරු ය.
කිං ආදි අක්ඛ‍රං? ආදි අක්ඛ රං – මුල් අකුර, කිං – කුමක් ද?
අකාරො ආදි අක්ඛාරං. අකාරො – අ යන්න, ආදි අක්ඛඅරං – මුල් අකුරයි.
අක්ඛොරා කිං ආදයො? අක්ඛොරා – අකුරු, කිං ආදයො – කුමක් මුල් කොට ඇත් ද?
අක්ඛොරා අකාර ආදයො. අක්ඛොරා – අකුරු, අකාර ආදයො – අ යන්න මුල් කොට ඇත.
අකාරාදයො කති අක්ඛකරා? අකාර ආදයො – අයන්න මුල් කොට ඇති, කති අක්ඛ රා – අකුරු කීය ද?  අකාරාදයො අක්ඛඅරා එක චත්තාළීසං. අකාර ආදයො – අයන්න මුල් කොට ඇති, අක්ඛ‍රා – අකුරු, එකචත්තාළීසං – හතළිස් එකකි.
අකාරතො පට්ඨාය ඔකාරන්තා කති අක්ඛරා හොන්ති? අකාරතො පට්ඨාය – අ යන්නේ පටන්, ඔකාරන්තා – ඕ කාරය අන්තකොට , කති අක්ඛරා හොන්ති – අකුරු කීයක් වෙත් ද?
අට්ඨ – අටකි.
කෙ තෙ? තෙ -ඒවා, කෙ – කවර ඒවා ද?
තෙ සරා. තෙ – ඒවා, සරා – ස්වරයෝ ය.
තෙ කිර අ කාරො, ආ කාරො, ඉ කාරො, ඊ කාරො, උ කාරො, ඌ කාරො, එ කාරො, ඔ කාරො ඉති අට්ඨ අක්ඛ රා සරා නාම හොන්ති.  තෙ කිර – ඒවා වනාහී, අකාරො – අ යන්න, ආකාරො – ආ යන්න, ඉකාරො – ඉ යන්න, ඊකාරො – ඊ යන්න, උකාරො – උ යන්න, ඌකාරො – ඌ යන්න, එකාරො – ඒ යන්න, ඔකාරො ඉති – ඕ යන්න යන, අට්ඨ අක්ඛ රා – අකුරු අට, සරා නාම හොන්ති – ස්වර නම් වෙත්.
තත්ථො කති රස්සා? තත්ථඕ – එහි, කති රස්සා – හ්රරස්ව කීය ද?
තයො – තුනකි.
කෙ තෙ? තෙ – ඒවා, කෙ – කුමන ඒවා ද?
තෙ කිර අකාරො, ඉකාරො, උකාරො ඉති තයො. තෙ කිර – ඒවා වනාහී, අකාරො – අ යන්න, ඉකාරො – ඉ යන්න, උකාරො ඉති –  උ යන්න යන, තයො – තුනයි.  තෙ තයො අක්ඛවරා ලහුමත්තා හොන්ති. තෙ තයො අක්ඛ රා – ඒ අකුරු තුන, ලහුමත්තා හොන්ති – කෙටි මාත්රාය ඇති ඒවා වේ.
කති සරා සෙසා? සෙසා – සෙසු, සරා – ස්වර, කති – කෙතෙක් ද?
පඤ්ච සරා සෙසා. සෙසා – සෙසු, සරා – ස්වර, පඤ්ච – පහකි.
රස්සෙහි අඤ්ඤෙ තෙ දීඝා නාම. රස්සෙහි අඤ්ඤෙ – හ්රනස්ව වලින් අන්යච වූ, තෙ – ඒවා, දීඝා නාම – දීර්ඝ නම් වේ.
තෙ කිර දීඝා ආකාරො, ඊකාරො, ඌකාරො, එකාරො, ඔකාරො ඉති පඤ්ච. තෙ කිර – ඒවා වනාහී, දීඝා – දීර්ඝ වූ,  ආකාරො – ආකාරය, ඊකාරො – ඊකාරය, ඌකාරො – ඌකාරය,  එකාරො – ඒකාරය,  ඔකාරො ඉති – ඕකාරය යන,  පඤ්ච – පහයී.
සංයොගතො පුබ්බෙ එකාරො ච ඔකාරො ච රස්සා භවන්ති.   සංයොගතො පුබ්බෙ – සංයොගයකට පූර්ව වූ, එකාරො ච ඔකාරො ච – ඒකාරයත් ඕකාරයත්,  රස්සා භවන්ති – හ්රටස්ව වෙත්.
එත්ථව සෙය්යොඑ ඔට්ඨො සොත්ථි ආදීසු විය.   එත්ථ  සෙය්යො  ඔට්ඨො සොත්ථි ආදීසු විය –   එත්ථ- සෙය්යොව ඔට්ඨො සොත්ථි ආදී තැන්වල මෙනි.
2 පාඩම – බ්ය ඤ්ජනා
කානි ඉමානි? ඉමානි – මේවා, කානි – මොනවා ද?
ඉමෙ බ්යාඤ්ජනා. ඉමෙ – මේවා , බ්යරඤ්ජනා – ව්යඔඤ්ජන ය.
කෙ සරා? සරා – ස්වර යනු , කෙ – කවර ඒවා ද?
අක්ඛරරෙසු අකාරදයො ඔකාරන්තා අට්ඨ සරා නාම. අක්ඛ-රෙසු – අකුරු අතුරින්, අකාරදයො –
අ යන්න මුල් කොට ඇති,  ඔකාරන්තා – ඕ යන්න අන්ත කොට ඇති, අට්ඨ – අකුරු අට, සරා නාම – ස්වර නම් වේ.
කෙ බ්ය ඤ්ජනා ? බ්යඅඤ්ජනා – ව්ය ඤ්ජන , කෙ – කවර ඒවා ද?
සරෙ ඨපෙත්වා සෙසා බ්ය ඤ්ජනා. සරෙ ඨපෙත්වා – ස්වර හැර, සෙසා – සෙසු ඒවා, බ්ය ඤ්ජනා – ව්ය ඤ්ජනයි. කෙ තෙ? තෙ – ඒවා, කෙ – කවර ඒවා ද?
තෙ කිර කාදයො නිග්ගහීතන්තා තෙත්තිංසති අක්ඛ රා. තෙ කිර – ඒවා වනාහී, කාදයො – කයන්න මුල් කොට ඇති,  නිග්ගහීතන්තා – නිග්ගහීතය අන්ත කොට ඇති, තෙත්තිංසති අක්ඛ?රා – අකුරු තිස් තුන ය.
කකාරතො ඞකාරන්තා කති අක්ඛනරා හොන්ති?
කකාරතො – කයන්නේ පටන්, ඞකාරන්තා – කති අක්ඛතරා හොන්ති? – අකුරු කියක් වෙත් ද?
පඤ්ච අක්ඛාරා හොන්ති. පඤ්ච අක්ඛ්රා – අකුරු පහක්,  හොන්ති – වෙත්.
කෙ නාම තෙ? තෙ – ඒවා, කෙ නාම – කවර නම් වෙත් ද?
තෙ කවග්ගා නාම. තෙ – ඒවා, කවග්ගා නාම – කවර්ග නම් වෙත්. කෙ තෙ? තෙ – ඒවා, කෙ – කවර ඒවා ද?
තෙ කිර ක ඛ ග ඝ ඞ ඉති පඤ්ච අක්ඛ්රා.  තෙ කිර – ඒවා වනාහී, ක ඛ ග ඝ ඞ ඉති – ක ඛ ග ඝ ඞ – යන, පඤ්ච අක්ඛඛරා – අකුරු පහයි.
කෙ ච වග්ගා? ච වග්ගා – ච වර්ගයේ අකුරු – කෙ – කවර ඒවා ද?
චකාරතො ඤකාරන්තා පඤ්ච

අක්ඛරා.   චකාරතො –  ච යන්නේ සිට, ඤකාරන්තා – ඤ යන්නෙන් අවසන් වන,  පඤ්ච අක්ඛරා – අකුරු පහයි. තෙ කිර ච ඡ  ජ ඣ ඤ ඉති පඤ්චක්ඛමරා.   තෙ කිර – ඒවා වනාහී, ච ඡ  ජ ඣ ඤ ඉති – ච ඡ  ජ ඣ ඤ යන, පඤ්චක්ඛකරා (පඤ්ච අක්ඛ රා) – අකුරු පහයි.
ටකාරතො ණකාරන්තා කති? ටකාරතො – ට යන්නේ සිට, ණකාරන්තා – ණ යන්නෙන් අවසන් වන අකුරු,  කති – කීය ද?
එත්ථුන්තරෙ අපි පඤ්ච. එත්ථ  අන්තරෙ අපි – මේ අතර ද, පඤ්ච – පහකි. කෙ නාම තෙ? – ඒවා මොනවා ද? තෙ ට වග්ගා. – ඒවා ටවර්ගයි. කෙ තෙ – ඒ කවර ඒවා ද?
තෙ කිර ට ඨ ඩ ඪ ණා. තෙ කිර – ඒවා වනාහී, ට ඨ ඩ ඪ ණා – ට ඨ ඩ ඪ ණ යන ඒවායි.
කෙ  තවග්ගා ? තවර්ග අකුරු කවර ඒවා ද?
තෙ කිර ත ථ ද ධ නා. තෙ කිර – ඒවා වනාහී,  ත ථ ද ධ නා – ත ථ ද ධ න යන ඒවායි.
එත්ථි කති අක්ඛිරා? – මෙහි අකුරු කීය ද?
එත්ථාරපි පඤ්ච. එත්ථ? අපි – මෙහි ද,  පඤ්ච – පහකි.
තෙ කිර තකාරතො නකාරන්තා. තෙ කිර – ඒවා වනාහී, තකාරතො – ත යන්නේ සිට, නකාරන්තා – න යන්න අන්ත කොට ඇති අකුරුයි.
ප ඵ බ භ මා කෙ නාම ?  ප ඵ බ භ මා – ප ඵ බ භ ම යන ඒවා, කෙ නාම – කවර නම් වේ ද? තෙ පන ප වග්ගා. තෙ පන – ඒවා වනාහී,   ප වග්ගා – පවර්ගයි.
එත්ථා කති ? – මෙහි අකුරු කීය ද?
එත්ථාඅපි පඤ්ච එව. එත්ථම අපි – මෙහි ද, පඤ්ච එව – පහක් ම ය.
තෙ කුතො කෙන අන්තා? තෙ – ඒවා, කුතො – කොතැනින් පටන්ගෙන, කෙන අන්තා – කුමකින් අවසන් වන්නෝ ද?   තෙ පකාරතො මකාරන්තා. තෙ  – ඒවා, පකාරතො – ප යන්නෙන් පටන්ගෙන, මකාරන්තා – ම යන්නෙන් අවසන් වන ඒවායි.
එවං බ්ය්ඤ්ජනානං කාදයො මකාරන්තා පඤ්ච පඤ්චසො අක්ඛඒරවන්තො වග්ගා නාම. එවං – මෙසේ,
බ්ය ඤ්ජනානං – බ්යනඤ්ජන අකුරුවලින්, ක ආදයො – ක යන්නෙන් පටන්ගෙන, මකාර අන්තා – ම යන්නෙන්
අවසන් වන,  පඤ්ච පඤ්චසො – පහක් පහක් බැගින් වූ , අක්ඛ-රවන්තො – අකුරු ඇත්තේ,  වග්ගා නාම – වර්ග අකුරු නම් වෙත්.
තෙන වුත්තං බාලාවතාරෙ වග්ගා පඤ්ච පඤ්චසො මන්තා ඉති. තෙන – ඒ නිසා,  බාලාවතාරෙ – බාලාවතාරයෙහි, වග්ගා පඤ්ච පඤ්චසො මන්තා ඉති – වග්ගා පඤ්ච පඤ්චසො මන්තා යයි, වුත්තං – කියන ලදී.
කෙ වග්ගානං පඨම අක්ඛබරා? වග්ගානං – වර්ගයන්ගේ, පඨම අක්ඛ රා – පළමු අකුරු, කෙ – කවර ඒවා ද? තෙ කිර ක ච ට ත ප ඉති පඤ්ච අක්ඛ?රා. තෙ කිර – ඒවා වනාහී, ක ච ට ත ප ඉති – ක ච ට ත ප  යන,  පඤ්ච අක්ඛ රා – අකුරු පහයි. කෙ වග්ගානං දුතිය අක්ඛනරා ? වග්ගානං – වර්ගවල, දුතිය අක්ඛ රා – දෙවැනි අකුරු, කෙ – කවර ඒවා ද?  තෙ කිර ඛ ඡ ඨ ථ ඵ ඉති පඤ්ච අක්ඛ?රා. තෙ කිර – ඒවා වනාහී,  ඛ ඡ ඨ ථ ඵ ඉති – ඛ ඡ ඨ ථ ඵ යන,  පඤ්ච අක්ඛිරා – අකුරු පහයි. වග්ගානං ඉමෙ  පඨම දුතියා දස අක්ඛථරා  ච ස කාරො ච අඝොසා නාම භවන්ති. වග්ගානං – වර්ගයන්ගේ, ඉමෙ – මේ,  පඨම දුතියා – පළමුවැනි දෙවැනි, දස අක්ඛ රා ච – අකුරු දහය ද,   ස කාරො ච – ස යන්න ද, අඝොසා නාම භවන්ති – අඝෝෂ නම් වෙති. එවං ක ඛ, ච ඡ, ට ඨ, ත ථ, ප ඵ, ස ඉති එකාදස අක්ඛ්රා අඝොසා හොන්ති. එවං මෙසේ, ක ඛ, ච ඡ, ට ඨ, ත ථ, ප ඵ, ස ඉති – ක ඛ, ච ඡ, ට ඨ, ත ථ, ප ඵ, ස යන, එකාදස අක්ඛදරා – අකුරු එකොළහ, අඝොසා හොන්ති – අඝෝෂ වෙත්.
කෙ ඝොසා? – ඝෝෂ අකුරු කවර ඒවා ද? ළන්තා අඤ්ඤෙ ඝොසා? ළන්තා – ළ කාරයෙන් අන්ත වන, අඤ්ඤෙ – අනිත් අකුරු, ඝොසා – ඝෝෂ  ය. තෙ කිර ග ඝ ඞ, ජ ඣ ඤ, ඩ ඪ ණ, ද ධ න, බ භ ම, ය
ර ල ව හ ළ ඉති එකවීසති අක්ඛඅරා හොන්ති. තෙ කිර –
ඒවා වනාහී, ග ඝ ඞ, ජ ඣ ඤ, ඩ ඪ ණ, ද ධ න, බ භ ම, ය ර ල ව හ ළ ඉති – ග ඝ ඞ, ජ ඣ ඤ, ඩ ඪ ණ, ද ධ න, බ භ ම, ය ර ල ව හ ළ යන, එකවීසති අක්ඛ රා හොන්ති – අකුරු විසි එකක් වෙත්.
3 පාඩම – පූජෙමි බුද්ධං

ගාථා වල පද ගැලපීම ඉගෙනගන්න.
තේරුම නිසි පරිදි ඉගෙන ගත හැක්කේ එවිටයි.
සන්ධි වූ පද විසන්ධි වූ සැටි ද ඉගෙනගන්න.
මුල් ගාථාවේ පද ගැළපීම මෙසේ ය.

(කුසුමෙන‛නෙන කුසුමෙන අනෙන) අනෙන කුසුමෙන බුද්ධං පූජෙමි. තෙන පුඤ්ඤෙන මෙ මොක්ඛං  ච හොතු. (ඉදම්මෙ – ඉදං මෙ) යථා ඉදං පුප්ඵං මිලායාති, තථා මෙ කායො විනාසභාවං යාති.
අනෙන කුසුමෙන – මේ මලින්, බුද්ධං පූජෙමි – බුදුන් පුදමි. තෙන පුඤ්ඤෙන – ඒ පිනෙන්, මෙ – මට, මොක්ඛං ච හොතු – මෝක්ෂය ද වේවා. යථා – යම් සේ, ඉදං – මේ, පුප්ඵං – මල, මිලායාති – මැළවේ ද, තථා – එසේ, මෙ – මාගේ, කායො – කය ද, විනාසභාවං යාති – විනාසභාවයට යයි.
ඉති – මෙසේ, අහං – මම, තථාගතස්ස සම්මා සම්බාද්ධස්ස – තථාගත සම්මා සම්බුදුරදුන්ගේ, පුරතො – ඉදිරියේ, එකං පුප්ඵං – එක මලක්, පූජෙසිං – පිදුවෙමි.  මම මිත්තො කිර – මගේ මිත්ර යා, වණ්ණෙන ච – වර්ණයෙන් ද, ගන්ධෙන ච – සුවඳින් ද, උපෙතං – යුත්, කුසුම සන්තතිං – මල් පොකුරක්, තස්ස මුනින්දස්ස – ඒ මුනීන්ද්ර යන් වහන්සේගේ, සිරිපාද සරොරුහෙ – සිරිපා පියුමෙහි, පූජෙන්තො – පුදමින්, එවං ආහ – මෙසේ කීවේ ය.

වණ්ණ ගන්ධස ගුණ උපෙතං එතං කුසුමසන්තතිං
මුනින්ද්ස්ස සිරිපාද සරොරුහෙ පූජයාමි ඉති.

වණ්ණ ගන්ධ ගුණ උපෙතං – වර්ණ, සුවඳ ගුණයෙන් යුත්, එතං – මේ,  කුසුමසන්තතිං – මල් කළඹ, මුනින්දස්ස – බුදුරජාණන් වහන්සේගේ, සිරිපාද සරොරුහෙ – සිරිපා පියුම්හි, පූජයාමි ඉති – පුදමි යනුවෙනි.
මුනින්දෝ කිර – බුදුරජාණන් වහන්සේ, නම්මදාය නදියා තීරෙ – නර්මදා නදී තීරයෙහි, අත්තනො – තමන්ගේ, සිරිපාද ලඤ්ඡනං – සිරිපා සළකුණ, ඨපෙසි – තැබූ සේක. සො – උන් වහන්සේ, සච්චභද්ද ගිරිම්හි ච – සච්චභද්ද පර්වතයේ ද, පාද ලඤ්ඡනං – පා සළකුණ, ඨපෙසි  තැබූ සේක. බුද්ධො – බුදු රජාණන් වහන්සේ,  (සුමනාචලග්ගෙ ච) සුමන අචල අග්ගෙ ච – සමන් ගිරි මුදුනේ ද, යොනකපුරෙ ච – යෝනක පුරයේ ද, තථා එව – එසේ ම , පාදලඤ්ඡනං – පා සළකුණ, ඨපෙසි – තැබූ සේක. මයං – අපි, (තම්පි) තං අපි – එයත්, වන්දාම – වඳිමු.
නම්මදාය නදියා පුලිනෙ තීරෙ ච
යං, සච්චභද්දගිරිකෙ යං, සුමනාචලග්ගෙ(සුමන අචල අග්ගෙ)
යං, තත්ථභ යොනකපුරෙ යං මුනිනො පාදං ච,
තං පාදලාඤ්ඡනං අහං සිරසා නමාමි ඉති.

නම්මදාය නදියා – නර්මදා නදියෙහි, පුලිනෙ තීරෙ ච – වැලි තළාවෙහි , යං – යමක් (පිහිටි සේක්) ද,  සච්චභද්දගිරිකෙ – සච්චභද්ද පර්වතයේ, යං යමක් (පිහිටි සේක් ද), සුමනාචලග්ගෙ – සමන් ගිරි මුදුනෙහි (යමක් පිහිටි සේක් ද) , යං – යම් සිරිපතුළක්, තත්ථ යොනක පුරෙ – ඒ යොනක පුරයේ, යං – යම් , මුනිනො පාදං ච – බුදුරදුන්ගේ සිරි පතුළක් පිහිටි සේක් ද, තං – ඒ, (පාදලඤ්ඡනමහං – පාදලඤ්ඡනං අහං) පාදලඤ්ඡනං – සිරිපා සලකුණ, අහං – මම,  සිරසා නමාමි ඉති – සිරසින් නමස්කාර කරමි යනුවෙනි.
4 පාඩම – සන්ධපයො

කා සන්ධිප? සන්ධි යනු මොනවා ද? වණ්ණානං – අකුරුවල, සන්නිධි -එක් කිරීම, සන්ධිෙ නාම – සන්ධි නම් වේ. සන්ධිචයං – සන්ධියෙහි, වණ්ණෙන වා – අකුරෙන් හෝ, කාලෙන වා – (උච්චාරණ)කාලයෙන් හෝ,  අන්තරං නත්ථි  – අතරක් නැත. අක්ඛවරා – අකුරු, සුඛං උච්චාරෙතුං – පහසුවෙන් උච්චාරණය කිරීම පිණිස, සන්ධීයන්ති – සන්ධි කරනු ලැබේ.
බුද්ධො ඉති – බුද්ධො යයි, පදං – පදයකි. අහං ඉත් ච – අහං යයි ද, පදං පදයකි. බුද්ධො අහං ඉති – බුද්ධෝ අහං යයි, සමීපෙ ඨිතානි – ළඟ සිටි, තානි පදානි – ඒ පද, සුඛං උච්චාරෙතුං – පහසුවෙන් උච්චාරණය කරන්නට, න සක්කා – නොහැකි ය. තස්මා – ඒ නිසා, සමීපෙ ඨිතානි – ළඟ සිටි, තානි පදානි – ඒ පද, බුද්ධො‛හං ඉති – බුද්ධො‛හං යයි, සන්ධීයන්ති – සන්ධි කරනු ලැබේ.
එත්ථ – මෙහි, කිං සිද්ධං – කුමක් සිදු වී ද?
අහං ඉති පදස්ස – අහං යන පදයේ, පුබ්බො අකාරො – මුල් අ යන්න, ලුත්තො – ලොප් කරන ලදී. එවං – මෙසේ, සන්ධි යං – සන්ධියෙහි, අක්ඛ-රා – අකුරු, කත්ථ චි – සමහර තැනක, ලුඤ්චන්ති – ලොප් කරනු ලැබෙත්. කත්ථ‍චි – සමහර තැනක, ආදිසන්ති – ආදේශ කරනු ලැබෙත්. කත්ථථචි – කිසි තැනෙක, දීඝං යන්ති – දීර්ඝ වෙත්. කත්ථ-චි – කිසි තැනක, (එකක්ඛ්රං) එක අක්ඛථරං – එක අකුර, ද්වෙ භවන්ති – දෙකක් වෙති. කත්ථ චි – කිසි තැනෙක, (පුබ්බක්ඛකරං) පුබ්බ අක්ඛංරං – පූර්ව අකුර, (පරක්ඛුරං) පර අක්ඛඅරං – පර අකුර කරා, නීයති – ගෙන යයි.
කති විධා සන්ධචයො – සන්ධි  කී ආකාර ද? සන්ධ)යො කිර – සන්ධි වනාහී, සරසන්ධි , ව්ය්ඤ්ජන සන්ධිඅ,
නිග්ගහීත (සන්ධී ති)සන්ධිම ඉති – සරසන්ධි, ව්යැඤ්ජන සන්ධි, නිග්ගහීත සන්ධි යයි, තිවිධා – තුන් ආකාරයි.  යත්ථග – යම් තැනක, පුබ්බ අක්ඛ රං ච – පූර්ව අකුර ද, පර අක්ඛනරං ච – පර අකුර ද, සරා එව හොන්ති – ස්වර ම වෙත් ද, තත්ථය – එතැන, සරසන්ධිධ හොති – ස්වර සන්ධි වෙයි, ව්යනඤ්ජන සන්ධියං කිර – ව්යතඤ්ජන සන්ධියෙහි වනාහී, පුබ්බ අක්ඛ්රං – පූර්ව අකුර, සරො හුත්වා  – ස්වරයක් වී, පර අක්ඛනරං – පර අකුර, ව්යධඤ්ජනො එව හොති – ව්යඉඤ්ජනයක් ම වෙයි. යත්ථස – යම් තැනක, පුබ්බ අක්ඛරං – පූර්ව අකුර, නිග්ගහීතං භවති – නිග්ගහීතයක් (බින්දුවක්) වන්නේ ද, සා – ඕ තොමෝ (එය) නිග්ගහීත සන්ධිර නාම – නිග්ගහීත සන්ධි නම් වේ.
5 පාඩම – බ්යේඤ්ජන සන්ධි

බ්ය්ඤ්ජන සන්ධිමයං – ව්ය ඤ්ජන සන්ධියේ, පුබ්බ අක්ඛරං – පූර්ව අකුර, සරො හොති – ස්වරයක් වෙයි. පරක්ඛහරං කිර – පර අකුර වනාහී, බ්යකඤ්ජනො – ව්යංඤ්ජනයකි. බ්ය්ඤ්ජන සන්ධි්යං – ව්යඅඤ්ජන සන්ධියේ, සරානං – ස්වරයන්ට, ලොපො ච – ලොප් වීම ද, ආගමො ච – ආගම වීම ද, හොන්ති – වෙත්. බ්යහඤ්ජනො කිර – ව්යනඤ්ජනය වනාහී, ද්විත්තං යාති – ද්විත්ව වේ. කත්ථයචි – කිසි තැනක, බ්ය්ඤ්ජනානං – ව්ය ඤ්ජනයන්ට, ආදෙසො හොති – ආදේශ වේ.
පරි ඉති පදං – පරි යයි පදයකි. චජති ඉති ච පදං – චජති යයි ද පදයකි,  එත්ථද – මෙහි, පර අක්ඛජරං – පර අකුර, ‛ච‛ කාරො – ච යන්නයි. සො  ච කාරො – ඒ චකාරය, ද්විත්තං යාති – ද්විත්ව වෙි. තස්මිං ද්විත්තං ගතෙ – එය ද්විත්ව වූ කල, පරි + චජති ඉති –  පරි + චජති යන, ද්වෙ පදා – පද දෙක, පරිච්චජති ඉති –  පරිච්චජති යයි, සන්ධී යන්ති – සන්ධි වෙත්.
සො ඉති ච – සො යයි ද, භික්ඛු  ඉති ච – භික්ඛු යයි ච, ද්වෙ පදා – පද දෙකකි. තත්ථ  – එහි, පුබ්බ අක්ඛංරං – පෙර අකුර, සරො හොති – ස්වරයක් වෙයි. සො කිර – එය වනාහී , ඔ කාරො – ඕකාරයයි.  පර අක්ඛජරං – පර අකුර, බ්ය ඤ්ජනො – ව්යඉඤ්ජනයකි. සො බ්යාඤ්ජනො කිර – ඒ ව්යයඤ්ජනය වනාහී, භි කාරස්මිං – භි කාරයේ, ඉකාරස්ස පුරතො – ඉ කාරයට මුලින්, ඨිතෝ – සිටි, භ කාරො හොති – භ යන්න වේ. එත්ථ – මෙහි, ඔ කාරස්ස – ඕ යන්නට, ලොපො භවති – ලොප් වීම වේ. තත්ථර – එහි, ලුත්තස්ස සරස්ස – ලොප් වූ ස්වරයට, අකාර ආගමො භවති – අ කාර ආගමයක් වෙයි. අථාපරං – ඉන් පසු, තත්ථ  – එහි, අස්සරො ස කාරො – ස්වර රහිත ස යන්න (ස් යන්න) , පරක්ඛ රං නීයති – පර අකුර කරා ගෙනයනු ලැබේ. ඉති – මෙසේ, සො භික්ඛු  ඉති ද්වෙ පදා  සො භික්ඛු  යන පද දෙක, සභික්ඛු  ඉති – සභික්ඛු  යයි, සන්ධීකයති – සන්ධි වේ.
6 පාඩම – ධම්මරාජා

බුද්ධො – බුදුරජාණන් වහන්සේ, අම්හාකං – අපේ. රාජා භවති – රජ වන සේක. සො කිර – උන්වහන්සේ වනාහී, ධම්මරාජා හෝති – ධර්මරාජ වෙති. ධම්මරාජා කිර – ධර්මරාජයන් වහන්සේ වනාහී, ධම්මෙන – ධර්මයෙන්, චක්කං වත්තෙති – රාජ්යෙය පවත්වති. සාරිපුත්තමෙග්ගල්ලානා – සැරියුත් මුගලන් දෙදෙනා, තස්ස රඤ්ඤො – ඒ රජුගේ, සෙනාපතයො අහෙසුං – සෙන්පතියෝ වූහ. ධම්මරාජානො – ධර්මරාජවරු, නිච්චං – නිතර, මනුස්සෙ – මිනිසුන්ට, ඔවදන්ති – අවවාද කරත්.

සබ්බ පාපස්ස අකරණං – සියලු පව් නොකිරීම, කුසලස්ස උපසම්පදා – කුසලයෙහි යෙදීම, සචිත්ත පරියොදපනං ඉති – තම සිත පිරිසිදු කිරීම යන, එතං  මෙය, තෙසං ධම්මරාජානං සම්මා සම්බුද්ධානං – ඒ ධර්මරාජ සම්මා සම්බදුවරුන්ගේ, අනුසාසනං – අනුශාසනය, භවති – වේ.  අම්හාකං – අපගේ, ධම්මරාජා කිර – ධර්මරාජයන් වහන්සේ වන, ගොතමො නාම – ගෞතම නම්. සම්මාසම්බුද්ධො – සම්මා සම්බුදුරජාණන් වහන්සේ, (එවමාහ – එවං ආහ) එවං – මෙසේ, ආහ – ප්රමකාශ කළ සේක.

අත්තනො නාථො – තමන්ට පිහිට, අත්තා හි – තමා ම ය. පරො  කො හි – වෙනත් කවරෙක් නම්,  නාථො සියා – පිහිටක් වන්නේ ද? සුදන්තෙන – මනාව දැමුණු (හික්මුණු) තැනැත්තා විසින්, (අත්තනා‛ව – අත්තනා එව) අත්තනා එව – තමන් විසින් ම, දුල්ලභං – දුර්ලභ වූ, නාථං – පිහිට, ලභති ඉති – ලබන්නේ ය යනුවෙනි.
බහවො රාජානො – බොහෝ රජවරු, ආගන්ත්වා – පැමිණ, සුගතස්ස ධම්මරාජිනො – සුගත වූ ධර්මරාජයන් වහන්සේට, අත්තානං – තමන්ගේ, සෙතච්ඡත්තෙ – සුදු කුඩය, (සයමෙව – සයං එව) සයං එව  – තමන් ම, ධාරෙසුං – දැරූහ. සො කිර – උන් වහන්සේ වනාහී, රාජූහි පූජිතො – රජවරුන් විසින් පුදන ලද්දේ ද, සම්මානිතො ච – ගරු කරන ලද්දේ ද, අහොසි – විය.

අත්තනො – තමන්ගේ, දායජ්ජං – දායාදය යාචිතස්ස – ඉල්වූ,  අත්තනො පුත්තස්ස – තමන්ගේ පුත්ර-යා වූ, රාහුලකුමාරස්ස – රාහුල කුමාරයාට, අත්තනො පත්තං – තමන්ගේ පාත්ර්ය, දත්වා – දී, අත්තනා සද්ධිං – තමා සමඟ, ආගතං – පැමිණි,    තං කුමාරං – ඒ කුමාරයා, අත්තනො – තමන්ගේ, සාසනෙ – සසුනෙහි, පබ්බාජෙත්වා – පැවිදි කරවා, සුගතො කිර ධම්මරාජා – සුගත වු ධර්මරාජයන් වහන්සේ, (තම්පි – තං අපි) තං අපි – ඔහුත්, සංසාරකන්තාරා – සංසාර කාන්තාරයෙන්, තාරෙසි – එතෙර කරවී ය.
7 පාඩම – ඡඩ්ඩිතො කුමාරො

අඤ්ඤතරො – එක්තරා, අග්ගිකො – ගිනි දෙවියන් පුදන, ජටිලො – ජටිලයෙක්, අරඤ්ඤ ආයතනෙ – කැලෑවේ, තිණකුටියා – අතුපැලක (පන්සලක), වසති – වාසය කරයි. අථ ඛො – ඉක්බිති – ජනපදෙ – ජනපදයේ, සත්ථොට වුට්ඨාසි -තවලමක්  පිටත්විය. සො සත්ථො  – ඒ තවලම, තස්ස ජටිලස්ස – ඒ ජටිලයාගේ, අස්සමස්ස සාමන්තා – ආශ්රතමය ආසන්නයේ, එකරත්තිං – එක් රාත්රි යක්, වසිත්වා – වැස, පක්කාමි – ගියේ ය. තස්ස ජටිලස්ස – ඒ ජටිලයාට, එතදහොසි (එතං අහොසි)- මෙසේ සිතුණි. සො සත්ථවාහො – ඒ  සාත්තු නායකයා (තවලම් පිරිසේ නායකයා), යෙන – යම් තැනක ද, අහං – මම, තෙනුපසංකමෙය්යං් (තෙන උපසංකමෙය්යංි) – එතැනට යන්නේ නම්, යන්නූන – ඉතා හොඳයි, එත්ථා – මෙහි, කිඤ්චි – කිසියම්, උපකරණං – උපකරණයක්, අධිගච්ඡෙය්යංූ – ලැබුවෙම් නම්, අප්පෙවනාම ඉති -ඉතා  හොඳයි යනුවෙනි.
සො – හෙතෙම, කාලස්ස එව – පාන්දරින් ම, වුට්ඨාය – අවදි වී, සො සත්ථ්වාහො – ඒ සාත්තු නායකයා, යෙන – යම් තැනක ද, තෙන – එතැනට, උපසංකමි – එළඹියේ ය. උපසංකමිත්වා – එළඹ, ඡඩ්ඩිතං – අත්හැර දමන ලද, දහර කුමාරං – ළදරු කුමාරයෙක්, අද්දස – දුටුවේ ය. සො – හෙතෙම, එවං – මෙසේ , චින්තෙසි – සිතී ය. (යන්නුනාහං – යන්නූන අහං) අහං – මම, ඉමං දාරකං – මේ දරුවා, අස්සමං නෙත්වා – ආශ්රතමයට ගෙන ගොස්, ආපාදෙය්යංන – ඇතිදැඩි කළෙම් නම්, පොසෙය්යං  – පෝෂණය කළෙම් නම්, වඩ්ඪෙය්යංන – වැඩුවේ නම්, යන්නූන ඉති – ඉතා හොඳයි යනුවෙනි.
8 පාඩම – කුහිං මග්ගුද්දෙසකො
අඤ්ඤතරස්මිං ගාමෙ – එක්තරා ගමක, අන්ධූගණා – අන්ධ පිරිසක්, පටිවසති – වසයි. එකෙන -චක්ඛු මතා – එක් ඇස් ඇති කෙනෙකු විසින්, ගහිත – අල්ලාගන්නා ලද, යට්ඨියා කොටිං – කෝටුවක කෙළවර, එකො අන්ධොක – එක් අන්ධයෙක්, ගණ්හාති – අල්ලා ගනී. තං අන්ධං- -ඒ අන්ධයා, අඤ්ඤො – අනිත් කෙනෙක් (අල්ලා ගනී),  එවං – මෙසේ, අඤ්ඤො ඉති – තවත් කෙනෙක් යයි, සබ්බෙ එව අන්ධා – සියලු අන්ධයෝ ම, එකස්ස චක්ඛුමතා උපකාරෙන – එක් ඇස් ඇත්තෙකුගේ උපකාරයෙන්, ඉච්ඡිතට්ඨානං – කැමති තැනකට, ගච්ඡන්ති – යත්.

එකස්මිං දිවසෙ – එක් දිනක්, එකො ධුත්තො කිර – එක් ධූර්තයෙක් වනාහී, තෙ අන්ධෙඒ – ඒ අන්ධයන්, අද්දස – දැක්කේ ය. දිස්වා – දැක, තෙසං – ඔවුන්ට, එවං ආහ – මෙසේ කී ය. අසුකස්මිං නාම ගාමෙ – අසවල් ගමේ, ඛජ්ජභොජ්ජ ආදයො – කෑම් බීම් ආදිය, සුලභා – සුලභ ය. ඉධ – මෙහි, කිං කරිස්සථ ඉති – කුමක් කරන්නේ ද යනුවෙනි. එවං වත්වා – මෙසේ කියා, සො ධුත්තො – ඒ ධූර්තයා, තෙ – ඔවුන්, උස්සාහෙසි – උනන්දු කරවී ය. අථ – ඉක්බිති, තෙ අන්ධාධ – ඒ අන්ධයෝ, එවං ආහංසු – මෙසේ කීවෝ ය. සාමි – ස්වාමීනි, නො – අප, තත්ථ, නෙහි – එහි ගෙන යන්න, ඉදං නාම – මෙය (නම්), තෙ – නුඹට, දෙම ඉති – දෙමු යනුවෙනි.  අථ – ඉක්බිති, සො ධුත්තො – ඒ ධූර්තයා, තෙහි – ඔවුන් විසින් (ඔවුන්ගෙන්) , ලඤ්ඡං ගහෙත්වා – අල්ලසක් ගෙන, තෙ – ඔවුන්, දූරට්ඨානං නෙත්වා – දුර තැනකට පමුණුවා, අන්තරාමග්ගෙ – අතරමග, අටවිං පත්වා – කැලෑවකට පැමිණ, මග්ගා ඔක්කම්ම – මාර්ගයෙන් ඉවත් වී, එකං – එක්, මහන්තං – මහත්, ගච්ඡගුම්බං – ගස්ගොමුවක්, අනුපරිගන්ත්වා – වටේ කැරකී ගොස්, පුරිමස්ස හත්ථෙ න – මුලින් ගිය තැනැත්තාගේ අතින්, පච්ඡිමකස්ස – අන්තිමයාගේ, කච්ඡං – අමුඩය, ගණ්හාපෙත්වා – අල්ලා ගන්වා, කිඤ්චි කමිමං – කිසියම් වැඩක්, මෙ – මට, අත්ථි – ඇත, තාව – ඒතාක්, තුම්හෙ – නුඹලා, ගච්ඡථ ඉති – යන්න යයි, පලායි – පලා ගියේ ය.

ධුත්තෙන – ධූර්තයා විසින්, වඤ්චිතා – වඤ්චා කරන ලද(රවටන ලද) තෙ අන්ධා. – ඒ අන්ධයෝ, මග්ගුද්දෙසකො – මඟ පෙන්වන්නා, කුහිං ඉති – කොහි දැයි, පරිදෙවිංසු – වැළපුණාහු ය.
9 පාඩම – ජාතං සරණතො භයං

අතීතෙ – අතීත කාලයේ, බාරාණසීනගරස්ස අවිදූරෙ – බරණැස් නගරය ළඟ, නදීතීර ගාමකෙ – නදී තීරයේ ගමක,පාටලො නාම – පාටල නම්, එකො නටො –  එක් නළුවෙක්, වසති – වසයි. යසවා සො – කීර්තිමත් හෙතෙම, එකස්මිං උස්සවදිවසෙ – එක් උත්සව දවසක,භරියං ආදාය – භාර්යාව ද කැඳවාගෙන, බාරාණසිං පවිසිත්වා – බරණැසට පිවිස, නච්චිත්වා – නටා, ගායි – ගායනා කළේ ය. ධනවන්තා ච – ධනවත්තු ද, බලවන්තා ච – බලවත්තු ද, චක්ඛුටමන්තා ච – ඇස් ඇත්තෝ ද, තස්ස – ඔහුට, මහන්තං ධනං – මහත් ධනයක්, අදංසු – දුන්නෝ ය. අථ – ඉක්බිති, සො පුඤ්ඤවා නටො – ඒ පින් ඇති නළුවා, ධනවා හුත්වා – ධනවතෙකු වී, උස්සව පරියොසානෙ – උත්සවය අවසානයේ, අත්තනො – තමාගේ, ගාමං – ගමට, ගච්ඡන්තො – යන්නේ, නදී තීරං පත්වා – නදී තීරයට පැමිණ, ආගච්ඡන්තං නවොදකං – එන අලුත් වතුර, දිස්වා-  දැක, තත්ථත නිසීදිත්වා – එහි හිඳගෙන, සුරං පිවන්තො – සුරා බොන්නේ, මත්තො – මත් වී, නදිං තරිත්වා – නදිය තරණය කොට, ගමිස්සාමි ඉති – යන්නෙමියි, අත්තනො – තමාගේ, බලං- බලය, අජානන්තො – නොදන්නේ, මහා වීණං – මහා වීණාව, ගීවාය බන්ධිත්වා – බෙල්ලෙහි බැඳගෙන, භරියං – බිරිය, හත්ථෙන ගහෙත්වා – අතින් අල්ලාගෙන, නදිං – ගඟට, ඔතරි – බැස්සේ ය.  වීණා ඡිද්දෙහි – වීණාවේ සිදුරුවලින්, උදකං – ජලය, පාවිසි – පිවිසියේ ය. අථ – ඉක්බිති, සා වීණා – ඒ වීණාව, නං – ඔහු, උදකෙ – ජලයෙහි, ඔසීදාපෙසි – ගිල්වී ය. (භරියාපනස්ස – භරියා පන අස්ස) අස්ස – මොහුගේ, භරියා පන – භාර්යාව, ඔසීදනභාවං – ගිලෙන බව ඤත්වා  – දැන,

තං – ඔහු,    විස්සජ්ජෙත්වා – අත්හැර,    උත්තරිත්වා –
ගොඩ වී, තීරෙ – ඉවුරේ, අට්ඨාසි – සිටියා ය. පාටලො – පාටල තෙමේ, සකිං – වරක්, උම්මුජ්ජති – මතු වෙයි. සකිං – වරක්, නිම්මුජ්ජති – ගිලෙයි. උදකං පිවිත්වා – ජලය පෙවී, උද්ධුමාතො උදරො – ඉදිමුණු බඩ ඇත්තේ, අහොසි – විය. අථ අස්ස භරියා – ඉක්බිති මොහුගේ බිරිය, චින්තෙසි – (මෙසේ) සිතී ය. මය්හං සාමිකො – මගේ ස්වාමියා, යසවා – කීර්ති ඇත්තෙකි. සො – ඔහු, ඉදානි – දැන්, මරිස්සති – මැරෙන්නේ ය.  නං – ඔහුගෙන්, එකං ගීතකං – එක් ගීයක්, යාචිත්වා – ඉල්ලාගෙන, පරිසමජ්ඣ – පිරිස් මැද, තං – එය, ගායන්තී – ගායනා කරන්නී, ජීවිකං – ජීවිකාව, කප්පෙස්සාමි ඉති – ගෙවන්නෙමියි, (එකම්මෙ – එකං මෙ) මෙ – මට, එකං – එක්, ගීතකං – ගීතයක්, දෙහි ඉති – දෙන්න යයි, ආහ – කීවා ය. ගංගාය – ගඟෙහි, වුය්හමානො – ගසාගෙන යන, සො – හෙතෙම, ආහ –
(මෙසේ) කී ය. දුක්ඛිාතං – දුකට පත් වූවෙකු, යෙන – යමකින්, සිඤ්චන්ති – ඉසින්නේ ද, ආතුරං – ආතුරයෙකු(රෝගියෙකු), යෙන – යමකින්, සිඤ්චන්ති – ඉසින්නේ ද, තස්ස මජ්ඣෙ – ඒ වතුර මැද, මරිස්සාමි – මැරෙන්නෙමි. සරණතො – පිහිට ඇති දෙයින් ම, භයං – බිය, ජාතං ඉති – උපන්නේ ය යනුවෙනි.
10 පාඩම – ධඤ්ඤවං රට්ඨං

අයං – මේ, දීපො – ද්වීපය, එමණීයො – රමණීය ය. ඉදං පන – මෙය වනාහී, ධඤ්ඤවං – පින්වත්, රට්ඨං – රටකි. ඵලවන්තා ච – පල ඇති වූ ද, පුප්ඵවන්තා ච – මල් ඇත්තාවූ ද, රුක්ඛා – ගස්, ඉදං රට්ඨං – මේ රට, අලංකරොන්ති – අලංකාර කරත්. තෙසු රුක්ඛේසු – ඒ ගස්වල, වණ්වන්තා සකුණා – වර්ණවත් කුරුල්ලෝ, රසවන්තානි – රසවත්, ඔජවන්තානි – පැණි පිරුණු, ඵලානි – ගෙඩි, ඛාදන්තා – කමින්, සුඛං ජීවන්ති – සුව සේ ජීවත් වෙත්. ඡප්පදා – මීමැස්සෝ, වණ්ණවන්තෙසු පුප්ඵෙසු – වර්ණවත් මල්වල, චරන්තා – සැරිසරමින්, වණ්ණං වා – වර්ණය හෝ, ගන්ධං වා – සුවඳ හෝ, අහෙඨයන්තො – නො නසමින්, රසං එව – රසය ම, ආදාය – ගෙන, පලෙන්ති – පලා යති. ඉමස්මිං රට්ඨෙ – මේ රටෙහි, බහූ – බොහෝ, ගිරි සිඛරා – කඳු මුදුන්, හොන්ති – වෙත්. සුමනාචලො – සමනොළ කන්ද, තෙසු – ඒවා අතුරින්, එකො – එකකි. සො පන – එය වනාහී, අම්හාකං – අපගේ, භගවතො සම්මා සම්බුද්ධස්ස – භගවත් සම්මා සම්බුදුරදුන් වහන්සේගේ, ලක්ඛණවන්තෙන – ලක්ෂණවත් වූ (ලකුණු ඇති), පදලඤ්ඡනෙන – පාද ලාඤ්ඡනයෙන්, අලංකතො භවති – අලංකාර වූයේ වෙයි. ඉධ වසන්තා – මෙහි වසන, මනුස්සා – මිනිස්සු, අත්තනො – තමන්ගේ, වණ්ණවන්තානි – වර්ණවත් වූ, සරීරානි – ශරීර, වණ්ණවන්තෙහි වත්ථේහි – පැහැපත් වස්ත්රනවලින්, ඡාදෙත්වා – වසාගෙන, වණ්ණවන්තානි – වර්ණවත්, පුප්ඵානි – මල්, ධාරෙන්ති – දරත් (පැළඳගනිත්).

11 පාඩම – රාහු ජාතො බන්ධනං ජාතං

රාහු විය – රාහු මෙන්, ලාති ගණ්හාති ඉති – අල්ලා ගන්නේ යන අදහසින්, රාහුලො – රාහුල නම් වෙයි. කො සො – ඔහු කවරෙක් ද? සික්ඛාකාමො – (හික්මීමට කැමති) ශික්ෂාකාමී, රාහුලභද්දො – රාහුල නම් හොඳ, බුද්ධපුත්තො – බුද්ධ පුත්රරයායි. තස්ස හි ජාත දිවසෙ – ඔහු උපන් දවසේ, සුද්ධොදනො මහාරාජා – සුද්ධෝදන මහ රජ, මෙ පුත්තස්ස – මගේ පුතාට, තුට්ඨිං – සතුටුදායක පුවත, නිවෙදෙථ ඉති – දන්වවු යයි, උය්යා නෙ කීළන්තස්ස – උiානයේ ක්රීුඩා කරන, බොධිසත්තස්ස – බෝසතුන් හට, සාසනං – හසුනක්, පහිණි – යැවී ය. බොධිසත්තො – බෝසත්තුමා, තං සුත්වා – එය අසා, රාහු ජාතො – රාහු උපන්නේ ය, බන්ධිනං – බැඳීමක්, ජාතං ඉති – ඇති වුණේ යයි, ආහ – කීවේ ය. රාජා – රජතුමා, මෙ පුත්තො – මගේ පුතා, කිං අවච ඉති – කුමක් කීවේ දැයි, පුච්ඡිත්වාධ – විමසා, තං වචනං සුත්වාහ – ඒ වචනය අසා,  ඉතො පට්ඨාය – මෙතැන් පටන්, මෙ – මගේ, නත්තු – මුනුබුරා, රාහුලොත්වෙහව -(රාහුලො ඉති එව) රාහුල ම යයි, නාමං හොතු ඉති – නම් වේවායි, ආහ – කීවේ ය. තතො පට්ඨාය – එතැන් පටන්, සො කුමාරො – ඒ කුමාරයා, රාහුලො නාම ජාතො – රාහුල නම් වී ය.
කෙ චි පන – සමහරු වනාහී, රාහුලො ජාතො බන්ධානං ජාතං ඉති –  රාහුලො ජාතො බන්ධපනං ජාතං යයි, පඨන්ති – කියවත්, කත්ථරචි – සමහර තැනක, පොත්ථ කෙ ච – පොත්වල ද, ලිඛන්ති – ලියත්, තං – එය, න සුන්දිරං – එය සුන්දර නො වේ.
රාහුලො ඉති – රාහුල යයි, කුමාරස්ස -කුමරාට, නාමං – නම, න හි පඨමං උප්පන්නං – පළමුවෙන් ම උපන්නේ නො වේ.  පච්ඡා එව පන – පසුව ම, උප්පන්නං – උපන්නේ ය. අය්යංකෙන – සීයා විසින්, දින්නත්තා – දෙන ලද බැවිනි. තස්මා – ඒ නිසා, තදා – එදින, බොධිසත්තෙන – බෝසතුන් විසින්, රාහුලො ජාතො ඉති – රාහුලො ජාතො යයි, වත්තුං – කීමට, න යුත්තං – නුසුදුසු ය.
12 පාඩම – කුණඩලකේසී

ගුණවතී – ගුණවත් වූ, සිලවතී – සිල්වත් වූ, සා කුණ්ඩලකෙසී – ඒ කුණ්ඩලකේසිය, සබ්බං බලිකම්මං – සියලු බිලියම්(පූජා ද්රූව්යස), පටියාදෙත්වාූ – පිළියෙල කොට දී, සාමි – ස්වාමීනි, එහි – එන්න, ගච්ඡාම ඉති – යමු යයි, ආහ – කීවා ය. භද්දෙ – සොඳුර, තෙනහි – එසේ නම්, මහග්ඝානි – ඉතා වටිනා, වත්ථඑ ආභරණානි – වස්ත්රය ආභරණ, ගහෙත්වා – ගෙන, අත්තානං – තමා, අලං කරොහි – අලංකාර කරන්න, හසන්තා – සිනාසෙමින්, කීළන්තා – ක්රීගඩා කරමින්, සුඛං – සුවසේ, ගච්ඡාම ඉති – යමු යයි, ආහ – (ඔහු)කීවේ ය.  සා – ඕතොමෝ, තථා – එසේ, අකාසි – කළා ය. චොරො – සොරා, තං – ඒං – කුණ්ඩලකේසිය,      ගහෙත්වාඑ – ගෙන, චොර පබ්බතං – චෝර පර්වතයට, අභිරුහි – නැංගේ ය. අථ – ඉක්බිති, චොරො – සොරා, ආහ – මෙසේ කීවේ ය. මය්හං – මට, බලිකම්මෙන – බිලියමින්, න අත්ථො  – වැඩක් නැත, වඤ්චෙත්වාර පන – රවටා, තං ආදාය – නුඹ කැඳවාගෙන, ආගතො අම්හි ඉති – ආවේ වෙමි යයි(කී ය), සාමි – ස්වාමීනි, කිං කාරණා ඉති – කුමන කරුණකට දැයි (ඇසුවා ය), තං මාරෙත්වාං – නුඹ මරා, තව ආභරණානි ගහෙත්වාි – නුඹේ ආභරණ ඇරගෙන, පලායනත්ථාැය ඉති – පලා යාම පිණිස යයි (කීය), ඉමානි ආභරණානි ගහෙත්වාි – මේ ආභරණ ඇරගෙන, මය්හං ජීවිතං – මගේ ජීවිතය, දෙහි ඉති – දෙන්න යයි (කිවා ය), මාරෙස්සාමි එව ඉති – මරන්නෙම් ම යයි (කී ය), අථ – ඉක්බිති, පඤ්ඤවතී – ප්රභඥාවන්ත, සා කුණ්ඩලකේසී – ඒ කුණ්ඩලකේසිය, චින්තෙසි – සිතුවා ය, පඤ්ඤා නාම – නුවණ නම්,  පචිත්වා – පිසගෙන, න ඛාදනත්ථාවය – කෑම පිණිස නොවේ,  අථ ඛො – එසේ වුවත්, විචාරණත්ථාිය – විමසනු පිණිසයි, අස්ස – මොහුට, කත්තබ්බං – කළයුත්ත, ජානිස්සාමි ඉති – දන්නෙමි
යනුවෙනි.  සා – ඕතොමෝ, ආහ – මෙසේ කීවා ය. සාමි – ස්වාමීනි, අජ්ජ – අද, මෙ – මට, සුදිට්ඨං කත්වාන – හොඳින් බලා ගැනීමක් කොට (හොඳින් බලාගෙන) , ත්වංර – ඔබ, අත්තානං – තමා, වන්දිදතුං – වැඳීමට, දෙහි ඉති – දෙන්න යනුවෙනි. සො – හෙතෙම, සාධු භද්දෙ – හොඳයි සොඳුර, සුදිට්ඨං කත්වා් – හොඳින් බලාගැනීමක් කොට, වන්දානහි ඉති – වඳින්න යයි (කීවේ ය). සා – ඕතොමෝ, තික්ඛාත්තුං – තුන් වරක්, පදක්ඛිීණං කත්වාන – ප්රිදක්ෂිිණා කොට, චතුසු ඨානෙසු – සතර තැනක දී, වන්දිාත්වා  – වැඳ, තං – ඔහු, පබ්බත පපාතෙ – පර්වත ප්රාපාතයෙහි (පර්වත මුලට) ඛිපි – (තල්ලු කර) දැම්මා ය.  තං දිස්වා – එය දැක, අඤ්ඤතරා දෙවතා – එක්තරා දෙවියෙක්, එවමාහ (එවං ආහ) – මෙසේ කී ය.
(ගාථාවේ පද පිළිවෙළ :-
සබ්බෙසු ඨානෙසු පුරිසො පණ්ඩිතො න හොති,
තත්ථෙ තත්ථි විචක්ඛහණා ඉත්ථී  අපි පණ්ඩිතා හොන්ති)
සබ්බෙසු ඨානෙසු – සියලු තැන්වල දිී ම, පුරිසො – පිරිමියා, න පණ්ඩිතො හොති – පණ්ඩිතයෙක් නො වෙි, තත්ථස තත්ථත – ඒ ඒ තැන,  විචක්ඛවණා – දක්ෂභාවය ඇති, ඉත්ථී අපි – ස්ත්රී හු ද, පණ්ඩිතා හොන්ති – ස්තීහු ද පණ්ඩිතයෝ වෙත්.
13 පාඩම  – සතිමා කුමාරො

සො කුලපුත්තො – ඒ කුලපුත්රරයා, යසො නාම – යස නම් විය. ධිතිමා – දිරිමත් වූ ද,  සතිමා – සිහි ඇත්තා වු ද, හිරිමා – ලජ්ජා ඇත්තා වූ ද, සො – හෙතෙම, පුඤ්ඤවා ච – පින් ඇත්තේ ද, අහොසි – විය. ධිත්මන්තස්ස – දිරි ඇත්තා වූ ද, සතිමන්තස්ස – සිහි ඇත්තා වූ ද, තස්ස – එහුට, තයො පාසාදා – ප්රා.සාද තුනක්, අහෙසුං – වූහ. එකො – එකක්, හෙමන්තිකො – හේමන්ත කාලය සඳහා ය. එකො – එකක්, ගිම්හිකො – ගිමිහාන කාලය සඳහා ය. එකො – එකක්, වස්සිකො –
වස්සාන කාලය සඳහා ය. සිරිමා – ශ්රී  ඇති(සම්පත් ඇති), සො කුලපුත්තො – ඒකුලපුත්රායා, වස්සිකෙ පාසාදෙ – වස්සාන කාලය සඳහා වූ ප්රාදසාදයෙහි,  වස්සිකෙ චත්තාරො මාසෙ – වැසි  මාස හතරේ, සිරිමන්තී හි – ශ්රීාමත් වූ , රූපවන්තීහි – රූමත් වූ, ඉත්ථී හි සද්ධිං – ස්ත්රීුන් සමග, වසති – වාසය කරයි. සො – හෙතෙම, එකදිවසං – එක් දවසක්, තාසං ඉත්ථී නං – ඒ ස්ත්රී න්ගේ, විප්පකාරං – විප්රසකාරය, දිස්වා – දැක, ද්වාරං – දොර ළඟට, උපසංකමි – පැමිණියේ ය. ජුතිමන්තා – බබළන, ඉද්ධිමන්තා – ඍද්ධිමත්, අමනුස්සා – අමනුෂ්යීයෝ, ද්වාරං – දොර, විවරිංසු – විවෘත කළෝ ය. අථ ඛො – ඉක්බිති, යසො කුලපුත්තො – යස කුල පුත්රයයා, ඉද්ධිමන්තං – ඍද්ධි ඇති, භගවන්තං උපසංකමිත්වා – භාග්යිවතුන් වහන්සේ වෙත පැමිණ, ඉද්ධිමතො – ඍද්ධිමත් වූ, තස්ස භගවතො – ඒ භාග්යතවතුන් වහන්සේගේ, සාසනෙ – ශාසනයෙහි, පබ්බජි – පැවිදි විය. තස්ස – ඔහුගේ, සතිමන්තා – සිහි ඇත්තා වූ ද, ධිතිමන්තා – ධෛර්යය ඇත්තා වූ ද, චතුපඤ්ඤාස සහායකා – යාළුවෝ පනස් හතර දෙනෙක්,

ධිතිමන්තෙන – ධෛර්යය ඇති, තෙන සද්ධිං – ඔහු සමග, පබ්බජිංසු – පැවිදි වූවෝ ය.  සො – හෙතෙම, ධිතිමන්තෙහි – දිරිය ඇති, සතිමන්තෙහි – සිහි ඇත්තාවු ද, තෙහි සහායකෙහි සද්ධිං – ඒ යාළුවන් සමඟ, බ්රිහ්මචරියං චරිත්වා  – බඹසර හැසිර, තස්ස භගවතො – ඒ භාග්යහවතුන් වහන්සේගේ, සතිමන්තෙසු – සිහි ඇත්තා වූ, ධිතිමන්තෙසු – දිරි ඇති, සිරිමන්තෙසු – සිරිමත් , සාවකෙසු – ශ්රානවකයන් අතර, යසවා -කීර්ති ඇත්තෙක්, අහොසි – විය.
14 පාඩම – නස්සති වත භො ලොකො

යථා – යම් සේ, උදකුම්භො – දිය කළය, භිජ්ජති – බිඳේ ද, තථා – එසේ, අයං ලොකො අපි – මේ ලෝකයත්, කදාචි – කිසියම් දිනක, භිජ්ජති – බිඳේ, තදා – එදිනට, සුරියො අපි – සූර්යයා ද, සත්තධා – සත් අයුරකින්, භිජ්ජති – බිඳේ. සත්තන්නං සුරියානං – ඉරවල් හතකගේ, අග්ගිනා – ගින්නෙන්, භින්නො ලොකො – බිඳුණු ලෝකය, ඩය්හති – දැවේ. ලොකෙ – ලෝකයෙහි, රුක්ඛනලතා ආදයො ච- ගස් වැල් ආදිය ද, ඩය්හන්ති – දැවෙත්. වනානි ච – වනාන්තර ද, ඩය්හන්ති – දැවෙත්. ඩය්හමානෙසු වනෙසු- දැවෙන වනාන්තරවල, ද්විපද චතුප්පදා අපි – දෙපා සිවුපා සත්තු ද, අග්ගිනා – ගින්නෙන්, ඩය්හන්ති – දැවෙත්. සබ්බෙ සත්තා – සියලු සත්වයෝ, නස්සන්ති – නැසෙත්. විනස්සන්ති – විනාශ වෙත්. කො අපි – කවරෙක් වත්, න මුච්චති – නො මිදේ. සාගර නදී කන්ද රාදීසු – සයුරු ගංගා කඳුරු ආදියෙහි, උදකං ච – ජලය ද. තප්පති – රත් වේ. තත්තෙ – රත් වූ, උදකෙ – ජලයෙහි, මච්ඡ කච්ඡප ආදයො – මාළු ඉදිබු ආදීහු, පච්චන්ති – තැම්බෙත්. පබ්බත සිඛර ආදයො – කඳු මුදුන් ආදිය, ඡිජ්ජන්ති – සිඳෙත්, පලුජ්ජන්ති – පළුදු
වෙත්.  කූප ආදීසු – ලිං ආදියෙහි, උදකං – ජලය, ඛීයති – සිඳේ. මච්ඡ කච්ඡපා – මස් කැසුබුවෝ, නිරුදකෙ – ජලය නැති, කද්දමෙ – මඩෙහි, සජ්ජන්ති – ඇලෙත්, බජ්ඣන්ති – බැඳෙත්, තෙ – ඔවුහු , කද්දමතො – මඩෙන්, න මුච්චන්ති – නො මිදෙත්, බාලා – බාල වූ, අප්ප පුඤ්ඤ මනුස්සා – පින් අඩු මිනිස්සු, අත්තනා එව, තමන් විසින් ම, හඤ්ඤන්ති – වැනසෙත්. පුඤ්ඤවන්තා මනුස්සා – පින් ඇති මිනිස්සු, අඤ්ඤතරස්මිං – එක්තරා, දෙවලොකෙ – දෙව් ලොවක, උප්පජ්ජන්ති – උපදිති.
15 පාඩම – සප්පස්ස භීතා කුමාරා

අනුරාධ නගරෙ – අනුරාධපුරයේ, එකො තාලරුක්ඛොා – එක් තල් ගසක්, අහොසි – විය. සො කිර – එය වනාහී, ඵලවන්තොස රුක්ඛොක – ඵල සහිත ගසකි. ඉතොචිතො සඤ්චරන්තා – ඒ ඒ තැන සංචාරය කරන, කුමාරා – ළමයි, තං – එය, අද්දක්ඛිං සු – දැක්කෝ ය. තෙ – ඔවුහු, තාලඵලං – තල් ගෙඩියක්, ඔචිනිතුං – කඩන්නට, චින්තයිංසු – සිතුවෝ ය. අථ – ඉක්බිති, ඵල අත්ථාහය – ගෙඩි (කැඩීම) පිණිස, තෙහි – ඔවුන් අතුරෙන්, එකො කුමාරො – එක් ළමයෙක්, රුක්ඛංඛ – ගසට, ආරොපිතො – නංවන ලදී. රුක්ඛංල – ගසට, ආරූළ්හෙන – නැංගා වූ, කුමාරෙන – ළමයා විසින්,  ඵලානි – ගෙඩි, පාතීයන්ති – බිම හෙළනු ලැබේ. තස්මිං කුමාරෙ – ඒ කුමාරයා, ඵලානි ඔචිනන්තෙ – ගෙඩි කඩන විට, එකො – එක්, කණ්හ සප්පො – කළු සර්පයෙක්, රුක්ඛංව – ගසට, ආරුහිතුං – නගින්නට, ආරභි – පටන් ගත්තේ  ය. රුක්ඛරමූලෙ – ගස මුල, ඨිතෙහි කුමාරෙහි – සිටි ළමයින් විසින්, කණ්හසප්පො – කළු සර්පයා, දිට්ඨො – දක්නා ලදී, තෙ – ඔවුහු, සප්පං – සර්පයාට, පහරිංසු – පහර දුන්නෝ ය. එකෙන කුමාරෙන – එක් ළමයෙකු විසින්, දණ්ඩෙන – දණ්ඩකින්, සප්පො – සර්පයා, පහටො – පහර දෙන ලදී. (දණ්ඩකින් සර්පයාට පහර දුන්නේ ය) ඉතරෙන – අනිකා විසින්, සක්ඛයරෙහි – ගල් කැටවලින්, සප්පො – සර්පයා, පහටො – පහර දෙන ලදී. තතියෙන – තුන් වැන්නා විසින්, ලෙඩ්ඩුනා – පස් කැටවලින්,   සප්පො – සර්පයා, පහටො – පහර දෙන ලදී. චතුත්ථොල – හතරවැන්නා , සක්ඛඩරෙන – ගලකින්, සප්පං – සර්පයාට, පහරි – පහර දුන්නේ ය. අථ – ඉක්බිති, සප්පං – සර්පයා, වාරෙතුං – වළක්වන්නට, අසක්කොන්තා – නොහැකි වූ, තෙ – ඔවුහු, සප්පො –

සර්පයෙක්, රුක්ඛංට – ගසට, ආරුහති ඉති – නගින්නේ යයි, ඉතරං – අනිකාට, ආහංසු – කීවෝ ය.
සො – හොතෙම, භීතො – බිය වූයේ, මහා විරවං විරවි – මහ හඬින් හැඬි ය. හෙට්ඨා ඨිතා – යට සිටි අය, එකං ථිරං සාටකං – එක් ශක්තිමත් රෙද්දක්, චතුසු කණ්ණෙසු ගහෙත්වා – කොන් හතරින් අල්ලාගෙන, ඉමස්මිං සාටකෙ – මේ රෙද්දට, පත ඉති – වැටෙන්න (පනින්න) යයි,  ආහංසු – කීවාහු ය.  සො – හෙතෙම, පරිගලිත්වාට – ගිලිහී, චතුන්නං අපි – හතර දෙනාගේ ම, අන්තරෙ – අතර, සාටකමජ්ඣෙ- රෙද්ද මැද, පති – වැටුණේ ය. තං – එය, සන්ධාරෙතුං – දරාගන්නට, අසක්කොන්තා – නොහැකි වූවාහු, තෙ – ඔවුන්, අඤ්ඤමඤ්ඤං – එකිනෙකා, සීසෙහි – හිස්වලින්, පහරිත්වාන – පැහැරගෙන (ඔළු එකිනෙක හැපී) , මරිංසු – මළාහු ය.
16 පාඩම – අයං කායො බහු සාධාරණො

අයං කායො – මේ ශරීරය, බහු සාධාරණො – බොහෝ දෙනෙකුට පොදු ය. අසීතියා තාව – අසූවක් පමණ වූ, කිමිකුලානං – පණු කුලයන්ට ද , සාධාරණො – පොදු ය. තත්ථත – එහි, ඡවි නිස්සිතා – සිවිය ඇසුරු කරන, පාණා – ප්රා ණියෝ, ඡවිං – සිවිය, ඛාදන්ති – කත්. චම්මනිස්සිතා – හම ඇසුරු කරන ප්රා ණීහු, චම්මං – හම, ඛාදන්ති – කති. මංසනිස්සිතා – මස ඇසුරෙහි සිටින්නෝ, මංසං ඛාදන්ති – මස කති.  නහාරුනිස්සිතා – නහර ඇසුරෙහි සිටින්නෝ, නහාරුං ඛාදන්ති – නහර කති.  අට්ඨිනිස්සිතා – ඇට ඇසුරෙහි සිටින්නෝ, අට්ඨිං ඛාදන්ති – ඇට කති.  මිඤ්ජ නිස්සිතා – මිදුලු ඇසුරෙහි සිටින්නෝ, මිඤ්ජං ඛාදන්ති – මිදුලු කති.  තත්ථ  එව – එහි ම, ජායන්ති – උපදිති, ජීයන්ති – මහලු වෙත්, මීයන්ති – මැරෙත්. උච්චාරපස්සාවං ච- මළ මූත්ර. පහ කිරීම ද, කරොන්ති – කරත්.  කායො ඉව – කය ම,  තෙසං – ඔවුන්ගේ, සූතිඝරං ච ඉව – තිඹිරිගෙය මෙන් ම, ගිලානසාලා ච – ගිලන්හල ද, සුසානං ච – සොහොන ද, වච්චකුටී ච – වැසිකිළිය ද, පස්සාවදොණී ච – කැසිකිළිය ද, හොති – වෙයි. (ස්වායං) සො අයං කායො – ඒ මේ ශරීරය (එබඳු මේ ශරීරය), තෙසං අපි කිමීනං – ඒ පණුවන්ගේ, පකොපෙන – කිපීමෙන්, මරණං – මරණයට, නිගච්ඡති – පැමිණේ.
අහි වා – සර්පයෙකු හෝ, ඉමං කායං – මේ කය, ඩසෙය්යන – දෂ්ට කරන්නේ ය, විච්ඡිකො වා – ගෝණුස්සෙකු හෝ, ඩසෙය්යෝ –  දෂ්ට කරන්නේ ය, සතපදී වා – (සිය පා) පත්තෑයෙකු හෝ,  ඩසෙය්යණ –  දෂ්ට කරන්නේ ය, අයං කායො – මේ කය, උපක්ඛිදලිත්වා වා – පැකිළී හෝ, පපතෙය්යක – වැටෙන්නේ ය, භුත්තං – අනුභව කරන ලද, භත්තං වා – බතක් හෝ , ව්යා පජ්ජෙය්යක (වි ආපජ්ජෙය්ය‍) – නොදිරවන්නේ ය (අජීර්ණ වන්නේ ය), පිත්තං වා – පිත හෝ, කුප්පෙය්යව – කිපෙන්නේ ය, සෙම්හං වා කුප්පෙය්යෙ – සෙම හෝ කිපෙන්නේ ය, වාතා වා කුප්පෙය්යුංව – වාතයෝ හෝ කිපෙන්නෝ ය.
17 පාඩම – න සක්කා භික්ඛුං වඤ්චෙතුං

එකො කුලූපගො භික්ඛු  – එක් මිත්රත භික්ෂු නමක්, භුඤ්ජිතුකාමො – වළඳනු කැමතිව, ගෙහං පවිසිත්වා – ගෙයට පිවිස, නිසීදි – හුන්නේ ය. තං දිස්වා – එය දැක, අදාතුකාමා – නොදෙනු කැමති (දීමට අකැමති), ඝරණී- ගෘහණිය, භන්තෙ – ස්වාමීනි, තණ්ඩුලො – සහල්, නත්ථි ඉති – නැතැයි, භණන්තී – කියමින්, තණ්ඩුලෙ – සහල්, ආහරිතුකාමා විය – ගෙනඑනු කැමති ව මෙන්, පටිවිස්සක ඝරං – යහළු ගෙදරකට, ගතා – ගියා ය.
භික්ඛු – භික්ෂුව, අන්තොගබ්භං – ඇතුළු ගැබට (ඇතුළත කාමරයට), පවිසිත්වා – පිවිස, ඔලොකෙන්තො – බලන්නේ, කවාටකොණෙ – දොරමුල්ලෙහි, උච්ඡුං – උක් දණ්ඩක් ද, භාජනෙ – භාජනයක, ගුළං – හකුරු ද, පිටකෙ – පෙට්ටියෙහි, ලොණමච්ඡඵාලෙ – ලුණු දැමූ මාළු පෙති ද, කුම්භියං – මුට්ටියෙහි, තණ්ඩුලෙ – සහල් ද, ඝටෙ – කළයෙහි, ඝතං ච – ගිතෙල් ද, දිස්වා – දැක, නික්ඛමිත්වා – පිටතට නික්මී, නිසීදි – හුන්නේ ය.
ඝරණී – ගෘහිණිය, ආගන්ත්වා – ඇවිත්, තණ්ඩුලෙ – සහල්, න අලත්ථංභ ඉති – නො ලැබුණේ යයි, භික්ඛුං – භික්ෂුවට, ආහ – කීවා ය. උපාසිකෙ – උපාසිකාවෙනි, අජ්ජ – අද, භික්ඛා – භික්ෂාව (දානය), න සම්පජ්ජති ඉති – නො ලැබේ යයි, පටිගවෙච්ච – කල් ඇතිව ම, නිමිත්තං – නිමිත්තක්, අද්දසං ඉති – දැක්කෙමි යයි (කී ය). ඝරණී පුච්ඡි – ගෘහිණිය (මෙසේ) ඇසුවා ය. කිං භන්තෙ ඉති – කුමක් ද ස්වාමීනි යනුවෙනි. භික්ඛු ආහ – භික්ෂුව (මෙසේ) කී ය. කවාටකොනෙ – දොරමුල්ලෙහි, නික්ඛිත – තබා ඇති, උච්ඡුං විය – උක් ගස මෙන්, සප්පං – සර්පයෙකු , අද්දස – දුටිමි.  තං – ඌට, පහරිස්සාමි ඉති – පහර දෙන්නෙමියි, ඔලොකෙන්තො – බලන්නේ, භාජනෙ ඨපිත – භාජනයේ තබා ඇති, ගුළ පිණ්ඩකෙ විය – හකුරු කැබැලි මෙන්, පාසාණ ලෙඩ්ඩුකෙ – ගල් කැට, අද්දසං – දැක්කෙමි.
පාසාණ ලෙඩ්ඩුනා – ගල් කැටයෙන්, පහටො – පහර දෙන ලද, සප්පො – සර්පයා, පිටකෙ නික්ඛි-ත – පෙට්ටියේ තබා ඇති, ලොණ මච්ඡ ඵාල සදිසං – ලුණු දැමූ මාළු පෙත්තක් මෙන්, ඵණං අකාසි – පෙණය කළේ ය. තස්ස මුඛතො – උගේ මුවින්, ඝටෙ පක්ඛි්ත්ත – කළයෙහි දමා ඇති, ඝත සදිසො – ගිතෙල් මෙන්, ඛෙළො – කෙළ,    නික්ඛුන්තො – නික්මුණේ ය. තස්ස – උගේ, දන්තා – දත්, කුම්භියා – මුට්ටියෙහි, තණ්ඩුල සදිසා ඉති – හාල් මෙන් ය යනුවෙනි.  අථ – ඉක්බිති, සා – ඕතොමෝ,  භික්ඛුං  – භික්ෂුව, වඤ්චෙතුං – රැවටීමට, න සක්කා ඉති – නො හැකි යයි, චින්තෙත්වා  – සිතා, උච්ඡුං දත්වා, – උක් දණ්ඩ දී, ඔදනං පචිත්වාා -බත් උයා, ඝත ගුළ මච්ඡෙහි සද්ධිං – ගිතෙල්, හකුරු, මාළු සමග, අදාසි – දුන්නා ය.

Batuwangala Rajamaha Vihaya plants New sacred bodhiya.

Batuwangala Rajamaha viharaya is among the one of the ancient Buddhist temples in the Hinidum paththuwa,in Galle District. Last year unfortunately the sacred Bo tree which was older than 400 years  was fallen down.The chief Buddhist priest,Mawanane Amarawansha Nayaka thero in housed a new sacred Bodhiya to day from Anuradhapura.This new Sacred Bodiya was propagated by the Sri Maha Bodhiya,the most Sacred Bodhiya in the world.The event occurred 10.17 am auspicious time and the devotes from 10 Gramasewa divisions were participated.This will be grate opportunity to all the Buddhist devotees to fallow the Buddha’s wards.